Αυτοκριτική - Είναι τραγικό να φθάνει η ίδια η εκκλησία κάποτε να αδικεί και να απογοητεύει τα παιδιά της. - Γράφει ο Μοναχός Μωυσής, Αγιορείτης

Η εκκλησιαστική εκπροσώπηση να χάνει βασικά στοιχεία σοβαρότητος και συνέσεως. Να υπάρχει μεταξύ υψηλών εκκλησιαστικών προσώπων άλλοτε αφωνία και άλλοτε παραφωνία, με διπροσωπίες, διαφωνίες, συναλλαγές ανίερες και ανταλλαγές, για ίδιον όφελος.Αφέθηκε η φιλοθεΐα, το φιλάρετο, η αυτοθυσία, η γνήσια ταπείνωση και η οσιότητα και προτιμήθηκε η διπλωματία, η διγλωσσία, η καχυποψία και η υστεροβουλία. Μάχες πεισματικές για προνόμια, εξουσίας και κοσμικές διεκδικήσεις. Ο κόσμος όταν δεν αδιαφορεί προβληματίζεται, πικραίνεται, απορεί, λυπάται, σκανδαλίζεται και διερωτάται αν αξίζει τόσος θόρυβος.Ο απόηχος κάθε εκκλησιαστικής διαμάχης διχάζει και ταράζει. Τραυματίζει καίρια τις ευαίσθητες καρδιές πιστών, που ασφαλώς άλλα προσδοκούν από τους ταγούς τους. Χάνουν την εμπιστοσύνη τους στους ποιμένες τους, που καλούνται να διδάσκουν ωφέλιμα και να εμπνέουν, και όχι να γκρεμίζουν.Η εκκλησία μας είναι μια μητρική αγκαλιά. Εντός της ο πιστός δέχεται στοργή, φροντίδα, ανάπαυση, παρηγοριά, ασφάλεια και κατανόηση. Αν η μητέρα αγνοεί, αδιαφορεί, δεν έχει χρόνο, υπομονή, αγάπη, τότε φταίει το παιδί που δεν τη θέλει; Αφέθηκε η ουσία, το κύριο, το καίριο, και μείναμε στους τύπους, στα δικαιώματα, στις διεκδικήσεις, στα προνόμια. Τον βαθύ κλονισμό των ψυχών ποιος θα τον αναπληρώσει; Η αλήθεια είναι πικρή. Μόνο η αλήθεια ελευθερώνει και λυτρώνει. Δεν γίνεται οι ιεροκήρυκες να μην τηρούν αυτά που λένε. Δικαιολογημένα ο κόσμος θα τους γυρίσει την πλάτη.Υπάρχει ένα μούδιασμα. Όσοι θα έπρεπε να μιλήσουν δειλά σιωπούν. Καμία τολμηρή πράξη, καμία αυτοκριτική, καμία μετάνοια και καμία συγγνώμη. Η ταπείνωση δεν διδάσκεται μόνο στους άλλους, αλλά βιώνεται και από τους ίδιους που την εκφράζουν. Αν χαθεί η αξιοπιστία των ανθρώπων στους εκκλησιαστικούς άρχοντες, τότε η κρίση είναι λίαν σοβαρή. Η ζημία στις ψυχές είναι ανυπολόγιστη. Η ευθύνη των αίτιων μεγάλη.Δεν νομίζω ότι χρειάζεται να αναφέρω ονόματα και πρόσφατα γεγονότα για να γίνω αντιληπτός. Η ταπεινή γραφή μου απευθύνεται προς κάθε υπεύθυνο. Είναι γραμμένη με κάθε ειλικρίνεια και τιμιότητα, πολύ πόνο και μεγάλη αγάπη. Δεν κάνω τον δάσκαλο. Καταθέτω απλά τον λογισμό μου. Οι πνευματικοί πατέρες μας θα πρέπει να μας διδάσκουν κι εμείς να ακούμε ως υπάκουοι μαθητές λόγο αγαθό, ειρήνης, καταλλαγής και δικαιοσύνης. Κινήσεις εκκλησιαστικών ηγετών που κρύβουν φιλαρχία, φιλοπρωτία, φιλοδοξία και φιλονικία δεν οικοδομούν.Κοσμικοί άνθρωποι να κάνουν τον χαζό χάριν της ομόνοιας, να χάνουν για να κερδίσουν, να υποχωρούν, να μην αντιμιλούν και να μην ανταγωνίζονται, και ρασοφόροι να αγωνιούν για επικράτηση, κυριαρχία και εξουσιαστικότητα; Δίδεται δυστυχώς άφθονη ύλη προς πικρό σχολιασμό ιερών θεσμών που ήταν κάποτε στο απυρόβλητο. Φιλίες χαλούν, καχυποψίες εισχωρούν, δημιουργούνται ανησυχητικές αναταράξεις, επικίνδυνοι κλυδωνισμοί και ισχυρές ρωγμές. Δεν μας έχουν, δυστυχώς, συνηθίσει τα τελευταία χρόνια οι μιτροφόροι άρχοντές μας σε πράξεις που να θυσιάζουν προνόμια χάριν της ειρήνης.Οι πιστοί αγωνιούν και προσδοκούν τη χαρά της ειρηνεύσεως. Την ευλογία της συμφιλιώσεως, τη χάρη της αλήθειας και τη μακαριότητα της γνήσιας ταπεινοφροσύνης. Το πλησίασμα στη Μεγάλη Εβδομάδα των Παθών του Κυρίου ας μας συγκινήσει και ας συνετίσει. Έπαθε ο απαθής για εμάς τους εμπαθείς. Σταυρώθηκε ο αναμάρτητος για όλους τους αμαρτωλούς. Εμείς, τι παράδειγμα δίνουμε; Τίνος είμεθα ακόλουθοι; Ποιον έχουμε αρχηγό και τι διδάσκουμε; Μήπως πρέπει να σιωπήσουμε; Μήπως κι εμείς, που κηρύττουμε τη μετάνοια, είναι καιρός να μετανοήσουμε ειλικρινά; Δεν νιώσαμε την ανάγκη ακόμη για μία δίχως καθυστερήσεις, αναβολές, δικαιολογίες, περιστροφές και μεταθέσεις αυτοκριτική;