«...επλήσθησαν άπαντες Πνεύματος Αγίου»
Την Πεντηκοστή εξεχύθη η χάρις του Θεού όχι μόνο στους αποστόλους αλλά και σ' όλο τον κόσμο που βρισκότανγύρω τους. Επηρέασε πιστούς και απίστους. Πώς το λένε οι Πράξεις; «Και εν τω συμπληρούσθαι την ημέραν της Πεντηκοστής ήσαν άπαντες ομοθυμαδόν επί το αυτό. και εγένετο άφνω εκ του ουρανού ήχος ώσπερ φερομένης πνοής βιαίας... και επλήσθησαν άπαντες Πνεύματος Αγίοιυ και ήρξαντο λαλείν ετέραις γλώσσαις, καθώς το Πνεύμα εδίδου αυτοίς αποφθέγγεσθαι... συνήλθε το πλήθος και συνεχύθη, ότι ήκουον εις έκαστος τη ιδία διαλέκτω λαλούντων αυτών» (Πραξ 2, 1-6).
Ενώ ο Απόστολος Πέτρος ομιλούσε τη δική του γλώσσα. η γλώσσα του μεταποιείτο εκείνη την ώρα στο νου των ακροατών. Με τρόπο μυστικό το Άγιον Πνεύμα τους έκανε να καταλαβαίνουν τα λόγια του στη γλώσσα τους, μυστικά χωρίς να φαίνεται. Αυτά τα θαυμαστά γίνονται με την επενέργεια του Αγίου Πνεύματος. Παραδείγματος χάριν, η λέξι «σπίτι» σ' αυτόν που ήξερε γαλλικά θ' ακουγόταν «la maison». Ήταν ένα είδος διοράσεως. άκουγαν την ίδια τους την γλώσσα. Ο ήχος χτυπούσε στο αυτί, αλλά εσωτερικά με τη φώτιση του Θεού, τα λόγια ακούγονταν στη γλώσσα τους. Οι Πατέρες της Εκκλησίας αυτή την ερμηνεία της Πεντηκοστής δεν την αποκαλύπτουν πολύ φανερά, φοβούνται τη διαστρέβλωση. Το ίδιο συμβαίνει και με την Αποκάλυψη του Ιωάννου. Οι αμύητοι δεν μπορούν να καταλάβουν το νόημα του μυστηρίου του Θεού.
Παρακάτω λέγει, «εγένετο δε πάσα ψυχή φόβος...»,(Πραξ 2, 43) δηλαδή κατέβαλε φόβος την κάθε ψυχή. Αυτός ο «φόβος» δεν ήταν φόβος. Ήταν κάτι άλλο, κάτι ξένο, κάτι ακατανόητο, κάτι που δεν μπορούμε να το πούμε. Ήταν το δέος, ήταν το γέμισμα, ήταν η χάρις. Ήταν το γέμισμα υπό της θείας χάριτος. Στην Πεντηκοστή, οι άνθρωποι βρέθηκαν ξαφνικά σε μία τέτοια κατάσταση θεώσεως, που το χάσανε. Έτσι, όταν η θεία χάρις τους επεσκίαζε, τους ετρέλαινε όλους -με την καλή έννοια- τους ενθουσίαζε. Αυτό μου έχει κάνει μεγάλη εντύπωση. Ήταν αυτό που λέγω εγώ καμιά φορά «κατάστασις». Ενθουσιασμός ήταν. Κατάστασης τρέλας πνευματικής.
«Κλώντες τε κατ' οίκον άρτον, μετελάμβανον τροφής εν αγαλλιάσει και αφελότητι καρδίας, αινούντες τον Θεόν και έχοντες χάριν προς όλον τον λαόν. Ο δε Κύριος προσετίθει τους σωζομένους καθ' ημέραν τη Εκκλησία» (Πραξ 2, 46-47).
Η «κλάσις του άρτου» ήταν η Θεία Κοινωνία. Και συνεχώς αυξάνονταν οι σωζόμενοι, εφόσον έβλεπαν όλους τους χριστιανούς να είναι «εν αγαλλιάσει και αφελότητι καρδίας αινούντες τον Θεόν». Το «εν αγαλλιάσει και αφελότητι» είναι όμοιο με εκείνο το «εγένετο δε πάση ψυχή φόβος». Αυτό είναι ενθουσιασμός κι αυτό πάλι τρέλα. Εγώ όταν το ζω αυτό, το αισθάνομαι και κλαίω. Πηγαίνω στο γεγονός, ζω το γεγονός, το αισθάνομαι κι ενθουσιάζομαι και κλαίω. Αυτό είναι θεία Χαρις. Αυτό είναι και η αγάπη προς τον Χριστό.
Αυτό που ζούσαν οι απόστολοι μεταξύ τους και αισθανόντουσαν όλη αυτή τη χαρά, στη συνέχεια έγινε με όλους κάτω από το υπερώον. Δηλαδή αγαπιόντουσαν, χαίρονταν ο ένας με τον άλλον, ο ένας με τον άλλον είχαν ενωθεί. Ακτινοβολεί αυτό το βίωμα και το ζούνε κι άλλοι.
«Του δε πλήθους των πιστευσάντων ην η καρδία και η ψυχή μία και ουδέ εις τι των υπαρχόντων αυτώ έλεγεν ίδιον είναι, αλλ' ην αυτοίς άπαντα κοινά»(Πραξ 2, 32). Οι Πράξεις ομιλούν για κοινωβιακή ζωή. Εδώ είναι το μυστήριο του Χριστού. Είναι η Εκκλησία. Τα πιο καλά λόγια για την πρώτη Εκκλησία εδώ υπάρχουν.
Περί Εκκλησίας 9 (σελ. 207-210)
Γέροντος Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου
Βίος και Λόγοι
Ιερά Μονή Χρυσοπηγής
Χανια 2004
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου