Κάποτε, ένας πλούσιος χριστιανός ξεχώρισε ένα μεγάλο ποσόν, δεν ξέρω ακριβώς πόσο, το προσέφερε σε έναν ιερέα και του είπε:
-Να με μνημονεύεις, μέχρι που να “κοιμηθείς”. Εγώ τώρα είμαι ζωντανός, αύριο θα πεθάνω. Αυτά τα λεφτά είναι τόσα, που αρκούν για να με μνημονεύεις όλα σου τα χρόνια.
Ο ιερέας αρνήθηκε τόσο μεγάλο ποσό, αλλά βρήκε αμετάπειστο αυτόν το χριστιανό.
-Δικαίωμα μου δεν είναι να δώσω όσα θέλω; του είπε.
Τελικά δέχθηκε ο ιερέας αλλά σε ένα μήνα “εκοιμήθη”!
-Πάνε τα λεφτά μου!!! φώναζε ο χριστιανός. Τρέχει λοιπόν στον δεσπότη και του εξηγεί την υπόθεση.
-Δεσπότη μου, λέει, τόσα χρήματα του έδωσα να με μνημονεύει και πέθανε ο πάπας! Τί θα γίνει τώρα;
-Τί λες βρε παιδί μου; του λέει ο δεσπότης. Λοιπόν, πάμε μια βόλτα στα υπόγεια εδώ της Μητροπόλεως. Έχουν κάτι ζυγαριές εκεί μεγάλες που ζυγίζουν τα τσουβάλια με τα κεριά. Να μαζέψουμε εδώ πέρα, του λέει, χρυσαφικά και ασήμι, όσης αξίας ήταν το ποσόν που του έδωσες. Σιγά-σιγά τα μάζεψαν και τα έβαλαν επάνω στη ζυγαριά.
-Τώρα, του λέει, θα κάνουμε μία Θεία Λειτουργία και θα μνημονεύσουμε το όνομά σου. Μέσα σε ένα μήνα πόσες Θείες Λειτουργίες πρόλαβε ο κοιμηθείς ιερέας να σου κάνει; Ας πούμε δέκα. Θα πάρουμε λοιπόν δέκα ψιχουλάκια απ’ αυτά, που βγάζουμε, όταν κάνουμε τις μνημονεύσεις.
Έκαναν τη Θεία Λειτουργία, πήρανε τα δέκα ψιχουλάκια, τα έβαλαν μέσα σε μια άγια Λαβίδα, τα κατέβασαν στο υπόγειο με τον δεσπότη και τα έβαλαν στην άλλη πλευρά της ζυγαριάς και αυτή έγειρε προς το μέρος της αγίας Λαβίδας!!!
-Είδες που δεν φτάνουν τα λεφτά σου; Κανονικά χρωστάς κι άλλα στον κεκοιμημένο ιερέα! του λέει ο δεσπότης.
-Τί λες, βρε δεσπότη μου! Τόσο μεγάλη αξία έχουν αυτά τα ψιχουλάκια;
-Όλα τα λεφτά του κόσμου, του απαντά, δεν φθάνουν μια μνημόνευση। Κι εμείς την περιφρονούμε.
vatopaidifriend1
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου