Ο χριστιανός και το φως.

Πριν από πενήντα χρόνια περίπου, κάποιος χριστιανός πήγε ένα πρωί να εξομολογηθεί στον πατέρα Ιερώνυμο τον Σιμωνοπετρίτη. Την ώρα που πήγε, ο πατήρ Ιερώνυμος λειτουργούσε στο Ναό της Αναλήψεως του Βύρωνα. Ήταν πολύ πρωί και ο Ναός φωτιζόταν μόνο από τα καντηλάκια και από λίγα κεριά. Στάθηκε σε μια γωνιά και περίμενε, παρακολουθώντας συγχρόνως και τη Θεία Λειτουργία. Κάθε τόσο έλεγε έκπληκτος:
-Πω! πω! πω! Και ύστερα από λίγο ξανά:
-Πω! πω!, Θεέ μου, τί είναι αυτό;
Όταν τελείωσε η Θεία Λειτουργία, ο πατήρ Ιερώνυμος τον δέχθηκε στο εξομολογητήριο. Ό χριστιανός όμως τον παρατηρούσε περίεργα. Άρχισε μάλιστα να τον περιεργάζεται από κοντά. Τον κοιτούσε δεξιά, τον κοιτούσε αριστερά, πάνω, κάτω, σηκώθηκε, τον έβλεπε και από τα πλάγια.
-Μπα!, περίεργο μου φαίνεται!…μονολογούσε. Σε μια στιγμή του λέει:
-Παππούλη, δεν βγάζεις λίγο και το σκουφί σου;
Ο πατήρ Ιερώνυμος του έκανε το χατίρι και έβγαλε το σκουφάκι του. Κι άρχισε ο χριστιανός να περιεργάζεται το γυμνό του κεφαλάκι.
-Τί συμβαίνει, βρε παιδάκι μου; Τί κοιτάζεις έτσι, τόσο περίεργα; Για πες μου κι έμενα! τον ρώτησε ο ιερεύς. Κι αυτός απάντησε:
-Να, όταν λειτουργούσες, είχες γύρω σου πολύ φως, μα πολύ φως και πιο πολύ γύρω από το κεφάλι σου. Κι έψαχνα να βρω πού έχεις κρυμμένο το φακό, που έβγαζε τόσο φως!!!
-Αυτό, παιδάκι μου, δεν είναι φως που βγάζουν τα φαναράκια. Αυτό το φως λέγεται θεία Χάρις.
-Βρε, βρε! Και δεν μου δίνεις κι εμένα λίγο, για να μην τρέχω για λάμπες και δαδιά;
-Θα σου δώσει ο Θεός, αν κάμεις ό,τι σου πω, αφού πρώτα πεις τα κρίματά σου. Ήταν η απάντηση του πατρός Ιερωνύμου, κι άρχισε η εξομολόγηση του αγαθού και απλού εκείνου χριστιανού.
Είναι αληθινό το γεγονός και αναφέρεται στη ζωή του μεγάλου αυτού πνευματικού, του παπα- Ιερωνύμου Σιμωνοπετρίτη।
Αναρτήθηκε στις Πνευματικά μαργαριτάρια.