Editorial (Από το δεύτερο τεύχος του e- περιοδικού ‘Παιδεύουσι Τέκνα’)

Editorial
Τελευταία, γυρνάω πίσω στον χρόνο και θυμάμαι με νοσταλγία τα πικ-νικ που έκανα
ως παιδί με την οικογένειά μου και στενούς μας φίλους, σχεδόν κάθε Κυριακή, στον
Μαραθώνα, την Κόρινθο ή την Πάρνηθα. Θυμάμαι τα καλοκαίρια στο χωριό.
Παίρναμε με τα ξαδέλφια μου ένα καλάθι με ντομάτες από τον κήπο της γιαγιάς,
παξιμάδια, νερό και τυράκι, και ξεκινούσαμε για εξερευνήσεις στο βουνό. Φτιάχναμε
καρδιές από φλοιούς πεύκων, μαζεύαμε και τρώγαμε βατόμουρα, ενώ τις πολύ ζεστές
ημέρες παίζαμε με το νερό που έτρεχε γάργαρο από την πηγή του Αη Μάμα και
ύστερα γυρνούσαμε στο σπίτι βρεγμένοι έως το κόκκαλο. Και, φυσικά, ούτε που μας
ένοιαζε. Το καλύτερό μας δε, ήταν όταν ο παππούς μας έπαιρνε για βοηθούς στο
κτήμα και μαζεύαμε τις πατάτες που αναδύονταν στο χώμα από τα βάθη της γης,
πίσω από το άροτρο που έσερνε ένα γαϊδουράκι. Τι ημέρες ευτυχίας!
Στεναχωριέμαι όταν σκέφτομαι ότι τα παιδιά μας θα έχουν λίγες ευκαιρίες για τέτοιες
εμπειρίες. Σήμερα, είναι σπάνιο να δεις ένα γαϊδουράκι ή ένα άλογο στα χωριά.
Αρκετά ποτάμια και πηγές είναι μολυσμένα, ενώ η φωτιά έχει καταστρέψει σε
σημαντικό βαθμό τα λίγα δάση που μας έχουν απομείνει. Είναι δυνατόν, να μην
σκεφτόμαστε, λοιπόν, καθημερινά το περιβάλλον;
Φέτος, πολλές παιδικές παραστάσεις και παραμύθια έχουν θέμα το περιβάλλον.
Στόχος είναι να μάθουν τα παιδιά να αγαπούν το περιβάλλον. Σαφέστατα και είναι
πολύ θετικό αυτό. Αλλά η μεγάλη αλήθεια είναι ότι τα παιδιά πάντα αγαπούσαν και
θα αγαπούν την φύση. Είναι το απολύτως φυσιολογικό αυτό. Και δεν έχει σχέση εάν
μένουν σε ένα διαμέρισμα πολυκατοικίας στην πόλη ή σε ένα σπίτι στο χωριό.
_είτε τα πως χαίρονται στην παραλία, πως αναζητούν το χώμα για να γεμίσουν το
κουβαδάκι τους, πως γελούν βλέποντας τα ζώα και πως χαίρονται να δοκιμάζουν τους
καρπούς των δέντρων. Αυτό είναι που πρέπει να διαφυλάξουμε πάνω από όλα.
Και το καλύτερο παράδειγμα το δίνουμε εμείς. Εάν δεν σεβόμαστε την φύση, τελικά
και τα παιδιά μας θα κάνουν το ίδιο όταν μεγαλώσουν. Στην Κοπεγχάγη ελπίζαμε
ότι και οι κυβερνήσεις θα το συνειδητοποιούσαν πια αυτό, βάζοντας πάνω από τα
συμφέροντά τους τον πλανήτη μας. Φρούδες ελπίδες, θα μου πείτε; Θέλω να
συνεχίσω να ελπίζω ότι θα έρθει, επιτέλους, η αφύπνιση. Εάν όλοι εμείς αρχίσουμε να
πιέζουμε για αλλαγές όλους αυτούς που μας έφεραν σε αυτήν την κατάσταση, τότε
ίσως τα καταφέρουμε.
Φιλιά, Άννα
Από το δεύτερο τεύχος του e- περιοδικού ‘Παιδεύουσι Τέκνα’. Αν επιθυμείτε να το λαμβάνεται δωρεάν μέσω e-mail, αφήστε την διεύθυνσή σας στα σχόλια.