Τετάρτη 17 Νοεμβρίου 2010

Στις «Θερμοπύλες της Ορθοδοξίας μας»


Πριν ένα χρόνο, στις 29.11.2009, στο Πατριαρχείο Ιεροσολύμων έγινε ή τελετή κατατάξεως στο αγιολόγιο της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας του νέου ίερομάρτυρος Φιλουμένου του Άγιοταφίτου. Ή μνήμη του ορίστηκε να τιμάται στις 29 Νοεμβρίου.
Ό άγιος Φιλούμενος γεννήθηκε το 1913 στη Λευκωσία από γονείς ευσεβείς. Μαζί με τον δίδυμο αδελφό του Έλπίδιο, σε ηλικία 14 ετών, αναχώρησαν για την ιερά μονή Σταυροβουνίου. Το 1934 πήγαν στο Πατριαρχείο Ιεροσολύμων, φοιτητές στη σχολή της Αγίας Σιών. Το 1937 έκάρησαν μοναχοί. Ό π. Φιλούμενος χειροτονήθηκε πρεσβύτερος το 1943 και για 45 συνεχή χρόνια υπηρέτησε σε διάφορες θέσεις και διακονίες στην Αγία Γή. Έζησε αθόρυβα, ταπεινά, με φόβο θεού και πολλή αγάπη, ζηλωτής φύλακας φρουρός των άγιων τόπων και «τρόπων αιωνίων».
Το 1979 μετατέθηκε στο Φρέαρ τού Ιακώβ. Εκεί φανατικοί Εβραίοι τον απειλούσαν ότι, αν δεν εγκαταλείψει το Φρέαρ πού τούς ανήκει και πάρει τον Εσταυρωμένο και τις εικόνες να φύγει, θα τον σκοτώσουν. Ό άγιος τούς απάντησε ότι θα μείνει πιστός φύλακας του προσκυνήματος, έστω κι αν μαρτυρήσει εκεί.
Στις 29 Νοεμβρίου, ήμερα της μνήμης τού αγίου μάρτυρος Φιλουμένου, ενώ τελούσε τον Εσπερινό, φανατικοί Σιωνιστές τον κατακρεούργησαν με τσεκούρι. Ή κοπή των τριών δακτύλων τού δεξιού χεριού και ή φρικτή χάραξη του Σταυρού στο πρόσωπο του έδειξαν ότι τον βασάνισαν άγρια, για να αρνηθεί την πίστη του. Στη συνέχεια βεβήλωσαν και κατέστρεψαν τον ιερό χώρο με χειροβομβίδα. Ό π. Σωφρόνιος ομολόγησε συγκλονισμένος ότι το τίμιο λείψανο του παρέμεινε 5 ήμερες ζεστό και εύκαμπτο και ότι τον «βοήθησε» για να τον ντύσει. Ό δε αδελφός του π. Έλπίδιος, αν και μίλια μακριά, τον άκουσε να λέγει: «Αδελφέ μου, με σκοτώνουν προς δόξαν Θεού. Σε παρακαλώ μην αγανακτή σεις».
Το εύωδιάζον και θαυματουργό σκήνωμα του βρίσκεται στο Φρέαρ του Ιακώβ, εντός μεγαλοπρεπούς ιερού ναού επ' ονόματι της αγίας Φωτεινής, του αγίου Φιλουμένου και του αγίου Ιουστίνου. Στον κτήτορα του ναού αυτού π. Ιουστίνο ό άγιος εμφανίζεται συχνά και τον προστατεύει από τις συ­νεχιζόμενες επιθέσεις των φανατικών Εβραίων.
Ό άγιος μάρτυρας Φιλούμενος μαζί με τούς «έσφαγμένους διά την μαρτυρίαν του Άρνίου» δέε ται ακατάπαυστα για τα δίκαια της Ορθοδοξίας μας και τούς φρουρούς της. Και περιμένει στη δόξα του ουρανού όσους και σήμερα δίνουν τη μαρτυρία τους, αμετακίνητοι φύλακες στις Θερμοπύλες της Ορθόδοξης πίστεως και παραδόσεως μας.
«Η Δράσις»Νοέμβριος 2010

Τα μανταρίνια και ο Γέροντας Παΐσιος

Φεβρουάριος του 1988.
Στις Καρυές κάνει αρκετό κρύο. Έχει σημαντικό υψόμετρο. έχει και υγρασία που δυσκολεύει τα πράγματα. Σήμερα όμως είναι ξερός ο καιρός. Έχει κι ένα αεράκι που αν είσαι καλά ντυμένος το απολαμβάνεις. Είναι απόγευμα. Μόλις έπεσε ο ήλιος πίσω από το βουνό.
Προχωρούμε στο μονοπάτι μαζί με τον π. Παΐσιο. Στον δρόμο συναντούμε τον π. Καλλίνικο από τη Σκήτη του Κουτλουμουσίου. Φθάνουμε στο ξύλινο γεφυράκι του. Γύρω μας φουντουκιές γυμνές χωρίς φύλλα. Μόνο κλαδιά.
«Μπα, ποιός έφερε μανταρίνια;», ρωτά έκπληκτος ο π. Παΐσιος.
Στο βάθος, σε απόσταση μεγαλύτερη από εξήντα μέτρα, διακρίνεται η πόρτα της αυλής του και κάτι που ροδίζει στη βάση της, ίσως να 'ναι χρώματος πορτοκαλί. Η απόσταση δεν αφήνει περιθώρια για περισσότερες λεπτομέρειες.
Σε λίγη ώρα πλησιάζουμε. Πράγματι, βλέπουμε μια μεγάλη σακούλα διαφανή, πορτοκαλί χρώματος, γεμάτη μανταρίνια. Πού τα είδε ο άνθρωπος! Πώς διέκρινε ότι είναι μανταρίνια και όχι πορτοκάλια! Αφού δε και η σακούλα είναι πορτοκαλί, θα μπορούσε να περιείχε και μήλα.
«Πως μ' αρέσουν τα μανταρίνια!», λέει με εμφανώς προσποιητή λαιμαργία, ο γέροντας. «Θα κρατήσω για τον εαυτό μου τρία. Καλύτερα, ας τα κάνω πέντε. Μια που βρήκα την ευκαιρία, θα πάρω επτά», λέει με ένα πολύ χαριτωμένο χαμόγελο και σταματά. «Πάρε τα υπόλοιπα, π. Καλλίνικε, και πήγαινε τα απέναντι στον γερο-Ιωσήφ».
Ο γερο-Ιωσήφ ήταν ένα γεροντάκι στην Κουτλουμουσιανή Σκήτη, 103 ετών, που όμως καθημερινά καλλιεργούσε τον κήπο του.
Ο π. Καλλίνικος έβαλε σχήμα, ζήτησε ευλογία και έφυγε. Εμείς με τον π. Παΐσιο μπήκαμε στο καλυβάκι του. Καθίσαμε στο ένα κελλί και μου ζήτησε να του διαβάσω κάτι χειρόγραφα κείμενά του.
Πέρασαν περίπου είκοσι λεπτά και χτυπάει το σίδερο της αυλόπορτας. Κάποιοι ήλθαν για να τον συναντήσουν.
« Να ανοίξω, γέροντα;», ρωτώ.
«Άσε καλύτερα. Αν είναι περίεργοι θα φύγουν. Αν είναι πονεμένοι ή διψασμένοι θα επιμείνουν».
Συνεχίζουμε την ανάγνωση. Σε λίγα λεπτά ξαναχτυπάει το σίδερο.
«Τί κάνουμε τώρα, γέροντα;». ξαναρωτώ.
Στο παράθυρο του, αντί κουρτίνας κρεμόταν ένα κομμάτι από σεντόνι.
«Κοίτα λοξά, να μην σε δουν και δες πόσοι είναι», μου λέγει.
«Δεν μπορώ να τους μετρήσω, δεν φαίνονται», απαντώ.
«Καλά, δεν ξέρεις ούτε αριθμητική; Τί έκανες τόσα χρόνια στην Αμερική; Ας περιμένουμε, αυτοί θα ξαναχτυπήσουν».
Πράγματι, σε λίγα λεπτά, χτυπούν για τρίτη φορά.
«Τώρα θα προσπαθήσω εγώ να τους μετρήσω. Μπορεί να μην τελείωσα το Δημοτικό, αλλά θα τα καταφέρω», μου λέγει.
Σηκώνεται και ανοίγει την πόρτα της καλύβας.
«Τί πάθατε. παλικάρια, τέτοια ώρα; Τί ήλθατε να κάνετε;».
«Πάτερ, θέλουμε λίγο να σας δούμε. Γίνεται;».
«Να με δείτε γίνεται. Αλλά τί θα βρούμε να σας κεράσουμε. Πόσοι είστε; Για να σας μετρήσω ένας, δύο. επτά. Για να δω τί θα βρούμε στο μαγαζί, τέτοια ώρα».
Μπαίνει μέσα και επιστρέφει με τα επτά μανταρίνια.
Τί φοβερός άνθρωπος, σκέπτομαι έκπληκτος από μέσα. Πού το ήξερε και κράτησε τα μανταρίνια ! Το προγνώριζε; Τον φώτισε ο Θεός χωρίς αυτός να το συνειδητοποιεί;
«Από πού έρχεσθε, παλικάρια;», ρωτάει με ενδιαφέρον.
«Είμαστε από την Αθήνα. Και ο Βruce με τον John από την Αμερική».
«Από την Αμερική; Μα αν τους κεράσουμε ένα μανταρίνι, αυτοί θα μας ρεζιλέψουν σε όλο τον κόσμο. Για να βρούμε κάτι Αμερικάνικο στο. supermarket».
Ξαναμπαίνει μέσα και επιστρέφει με ένα πακέτο αμερικάνικα μπισκότα και ένα κουτί ξηρούς καρπούς διαφόρων ειδών Ρlanters, της πιο φημισμένης δηλαδή μάρκας στην Αμερική. Έκπληκτοι αυτοί εκφράζουν τον θαυμασμό και τον εντυπωσιασμό τους.
«Πάτερ, τί συμβολίζει το τάλαντο που χτυπούν στα μοναστήρια;», ρωτάει δειλά ο ένας.
«Δεν ξέρω τί συμβολίζει. Ούτε και έχει καμιά σημασία. Αυτό που έχει άξια δεν είναι να χτυπάει κάνεις το τάλαντο του μοναστηρίου, αλλά να πολλαπλασιάζει το τάλαντο του Θεού. Ακούστε, παιδιά! Επειδή η ώρα πέρασε, πρέπει να πηγαίνετε. Ένα μόνο να πω: το πρόβλημα με τους Αμερικάνους είναι ότι στα Αγγλικά το "εγώ" γράφεται πάντοτε με κεφαλαίο, ενώ εμείς στην Ελλάδα το γράφουμε πότε-πότε και με μικρό».
Γέλασαν με τη χαριτωμένη παρατήρηση και ρωτούν οι Αμερικάνοι:
«Αυτό τί σημαίνει; Εμείς τί πρέπει να κάνουμε ;».
«Να διαγράψετε το "εγώ" από το λεξιλόγιο σας, παιδιά. Ο εγωισμός είναι ο μεγάλος μας εχθρός. Αυτόν πρέπει να πολεμήσουμε όλοι ανεξαιρέτως»
Η αγιότητα έχει μια ευγένεια, μια λεπτότητα, μια χάρη πάνω της. Δεν είπε σοφίες ούτε θεολογίες ούτε έκανε εντυπωσιακές αποκαλύψεις. Γέμισε όμως όλων την καρδιά.
Προνόησε διακριτικά, κάλυψε το χάρισμά του, ευγενικά κέρασε τους επισκέπτες του, όμορφα πρωτοτύπησε με τον τρόπο του, οικοδόμησε με τον λόγο του, ανέπαυσε με την παρουσία του. Χωρίς να προσπαθεί να πείσει για κάτι κανέναν, πείθει για τα πιο μεγάλα όλους. Δίπλα του φωτίζεσαι, χαίρεσαι, αναπαύεσαι. Αισθάνεσαι σαν τη Μαρία «παρά τους πόδας του Ιησού». Σαν τους αποστόλους στο όρος της θείας Μεταμορφώσεως - δεν θέλεις να ξεκολλήσεις με τίποτα.
πηγή: Νικολάου Μητροπολίτου Μεσογαίας και Λαυρεωτικής

Παρασκευή 12 Νοεμβρίου 2010

Πόσο καλό βγαίνει από τον πόνο............

Ήταν δύο αδέλφια στο Άγιον Όρος, στην Νέα Σκήτη. Ο ένας ήταν συνεχώς άρρωστος. Ο άλλος ήταν πάντοτε υγιής. Τελικά ο ασθενής κοιμήθηκε.Μόλις πέθανε ο αδελφός του, άρχισε να αρρωσταίνει ο άλλος και να υποφέρει από πόνους. Του έλεγαν οι άλλοι πατέρες να σηκωθεί να πάει στη Θεσσαλονίκη να γιατρευτεί. Ο άλλος που δεν είχε φύγει ποτέ από το Άγιον Όρος, δεν ήθελε να πάει, αλλά ο πόνος επέμενε.Και ενώ συνεχιζόταν τόσο ο πόνος, όσο και ο πειρασμός των άλλων αδελφών για να πάει στη Θεσσαλονίκη, τη νύχτα βλέπει στον ύπνο του τον αδελφό του που πέθανε να του λέγει. “Αδελφέ σήκωσε τον πόνο, σήκωσε όσον πόνο μπορείς ευχαριστώντας τον Θεό. Εγώ τόσα χρόνια άσκηση, τίποτε από όλα αυτά δεν μου λογάριασε ο Θεός, μόνο την αρρώστια αυτή βρήκε αξιόλογη για να με σώσει”.Το περιστατικό αυτό το έφερνε ο πατήρ Παίσιος για παράδειγμα προς τους πάσχοντες, για να γνωρίζουν πόσο καλό βγαίνει από τον πόνο, την ασθένεια και από κάθε θλίψη.

Ομιλία του Μοναχού π. Μωυσέως Αγιορείτου με θέμα: 'Η Εκκλησία σήμερα'

Το πρωί της Κυριακής 14η Νοεμβρίου 2010 μετά τη θεία λειτουργία και ώρα 10.30 π. μ. στο Πνευματικό Κέντρο του Ιερού Ναού Αγίου Παντελεήμονος Γλυφάδας, θα πραγματοποιηθεί ομιλία με θέμα: "Η Εκκλησία σήμερα" του οσιολογιωτάτου Μοναχού π. Μωυσέως Αγιορείτου. Η ομιλία γίνεται στα πλαίσια του εβδομαδιαίου Σεμιναρίου Ορθοδόξου Πνευματικότητος του Ιερού Ναού Αγίου Παντελεήμονος Γλυφάδας.

Δευτέρα 1 Νοεμβρίου 2010

Όσιος Δαβίδ ο εν Ευβοία


Καταγόταν από το χωριό Γαρδινίτσα Λοκρίδος και ήταν υιός ιερέως. Τρίχρονος ακόμη της του Τιμίου Προδρόμου «επισκοπής και εμφανείας έτυχε, παραδόξως αυτώ οφθέντι και οδηγήσαντι τούτον εν τω ιδίω ιερώ σήκω». Από τότε «ανήγετο εν φόβω Κυρίου, ταίς θείαις μελέταις τρεφόμενος». Μόλις δεκαπέντε ετών φορά το μοναχικό σχήμα, από τον μετέπειτα μητροπολίτη Ναυπάκτου Ακάκιο.
Κατόπιν ήλθε «εις τον λιμένα της αρετής», το Άγιον Όρος, στη μονή της Μεγίστης Λαύρας, όπου «πάν είδος ταμιευσάμενος ενάρετου επιδόσεως», επέστρεψε στη μονή πού ρασοφόρεσε. Συνέχισε τον αγώνα του «αδιακρίτω υπακοή και πλούτω βαθείας φρονήσεως, ή παιδιόθεν συνήκμασεν, εξού και το επώνυμον του Γέροντος είληφε».
Για τον πλούτο των αρετών του χειροτονήθηκε Ιερεύς και έγινε ηγούμενος της μονής της Παναγίας της Βαρνάκοβας, πού είναι κοντά στη Ναύπακτο. Αρνήθηκε επίμονα να χειροτονηθεί αρχιερεύς, παρά την αξιωσύνη του. Όταν λειτουργούσε, ήταν περικυκλωμένος από θείο φως και στεκόταν ψηλά από τη γη.
Ασκήθηκε στο όρος Στείριο και κατέληξε στην πλησίον της Λίμνης Ευβοίας ορεινή περιοχή, όπου συνέστησε τη μονή της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος. Συγκέντρωσε πολλούς φίλους της αρετής ως μαθητές, «της φήμης αυτού πανταχού εξεληλυθυίας». Έκανε πολλές ελεημοσύνες, περιόδευε διάφορες μητροπόλεις και με την ευλογία των αρχιερέων κήρυττε τον λόγο του Θεού στα διψασμένα πλήθη του υπόδουλου Γένους.
Τέλος, «πλείστα θαύματα κατεργασάμενος, και πολλούς οδηγήσας προς σωτηρίαν, και μέγας φανείς εν λόγω και έργω, και προειπών την προς Χριστόν ανάλυσιν, εκοιμήθη τον Οσίοις πρέποντα ύπνον». Οι τελευταίοι λόγοι του προς τους μαθητές του ήταν: «Ιδού, αδελφοί, ο Δεσπότης Χριστός ήλθεν».
Τα τίμια λείψανα του θαυματουργού οσίου Δαβίδ φυλάγονται στη μονή του, καθώς και προσωπικά του αντικείμενα. Τον βίο του έγραψε ο μαθητής του Χριστόφορος. Ο βίος και η ακολουθία του εξοδόθησαν αρκετές φορές. Ακολουθίες νεώτερες συνέθεσαν ο μοναχός Γεράσιμος Μικραγιαννανίτης και ο Χαραλάμπης Μ. Μπούσιας.
Η μνήμη του τιμάται την 1η Νοεμβρίου.
Πηγή:
Μοναχού Μωϋσέως Αγιορείτου,
Άγιοι Αγίου Όρους