Τετάρτη 28 Απριλίου 2010

ο ύμνος της αγάπης


ΕΝΑ ΠΟΙΗΜΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΥΧΗ


ΑΚΟΥΣΤΕ ΕΝΑ ΩΡΑΙΟ ΠΟΙΗΜΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΩΦΕΛΕΙΑ ΤΗΣ ΕΥΧΗΣ

ΚΥΡΙΕ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΕ ΕΛΕΗΣΟΝ ΜΕ



ΛΙΤΑΝΕΙΑ ΤΗΣ ΕΙΚΟΝΑΣ ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ ΣΤΟ ΑΓΙΟΝΟΡΟΣ

ΔΕΙΤΕ ΤΟ!

ΕΙΚΟΝΕΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΛΙΤΑΝΕΙΑ ΤΗΣ ΕΙΚΟΝΑΣ ΤΟΥ ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ

ΠΟΥ ΒΡΙΣΚΕΤΕ ΣΤΟ ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ ΚΑΙ ΓΙΝΕΤΕ ΚΑΘΕ ΦΟΡΑ ΤΗΝ ΔΕΥΤΕΡΑ ΤΗΣ ΔΙΑΚΑΙΝΗΣΙΜΟΥ

ΣΥΜΒΟΥΛΕΣ ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΟΡΦΥΡΙΟΥ

ΔΕΙΤΕ ΤΟ!

ΠΙΣΤΕΥΩ


ΕΥΧΗ

ακούστε το!

Ο διάβολος παρουσιάζεται ως άγγελος φωτός

ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΠΟΡΕΙΤΟΥ
ΛΟΓΟΙ Γ'ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΣ ΑΓΩΝΑΣ ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ"ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ"ΣΟΥΡΩΤΗ
Όποιος δεν έχει νιώσει την ανώτερη χαρά, την παραδεισένια, δεν έχει δηλαδή πνευματικές εμπειρίες, εύκολα μπορεί να πλανηθή, αν δεν προσέξη। Ο διάβολος είναι πονηρός। Ερεθίζει λίγο την καρδιά του ανθρώπου και τον κάνει να αισθάνεται μια ευχαρίστηση, οπότε τον πλανάει, δίνοντάς του την εντύπωση ότι η ευχαρίστηση αυτή είναι πνευματική, θεία। Κλέβει την καρδιά και νομίζει ο άνθρωπος πως πάει καλά. «Δεν ένιωσα, ταραχή», λέει. Ναι, αλλά αυτό που ένιωσες δεν είναι η πραγματική, η πνευματική χαρά. Η πνευματική χαρά είναι κάτι το ουράνιο.
Ο διάβολος μπορεί να παρουσιασθή και σαν άγγελος ή σαν άγιος. Ο καμουφλαρισμένος δαίμονας σε άγγελο ή σε άγιο σκορπάει ταραχή - αυτό που έχει -, ενώ ο πραγματικός Άγγελος ή Άγιος σκορπάει πάντα χαρά παραδεισένια και αγαλλίαση ουράνια.
Ο ταπεινός και καθαρός άνθρωπος, ακόμη και άπειρος να είναι, διακρίνει τον Άγγελο του Θεού από τον δαίμονα που παρουσιάζεται σαν άγγελος φωτός, γιατί έχει πνευματική καθαρότητα και συγγενεύει με τον Άγγελο. Ενώ ο εγωιστής και σαρκικός πλανιέται εύκολα από τον πονηρό διάβολο. Όταν ο διάβολος παρουσιάζεται σαν άγγελος φωτός, αν ο άνθρωπος βάλη έναν ταπεινό λογισμό, εξαφανίζεται.
Ένα βράδυ, στην Μονή Στομίου, μετά το απόδειπνο, έλεγα την ευχή στο κελλί καθισμένος σε ένα σκαμνί. Για μια στιγμή ακούω όργανα και κλαρίνα σε ένα οίκημα που ήταν λίγο πιο πέρα για τους ξένους. Παραξενεύτηκα! «Τι όργανα είναι αυτά που ακούγονται τόσο κοντά!», είπα. Το πανηγύρι είχε περάσει. Σηκώνομαι από το σκαμνί και πηγαίνω στο παράθυρο να δω τι συμβαίνει έξω. Βλέπω ησυχία παντού. Τότε κατάλαβα ότι ήταν από τον πειρασμό, για να διακόψω την προσευχή. Γύρισα και συνέχισα την ευχή. Ξαφνικά ένα δυνατό φως γέμισε το κελλί. Η οροφή εξαφανίστηκε, άνοιξε η σκεπή και φάνηκε μια στήλη φωτός που έφθανε μέχρι τον ουρανό. Στην κορυφή αυτής της φωτεινής στήλης φαινόταν το πρόσωπο ενός ξανθού νέου, με μακριά μαλλιά και γένια, που έμοιαζε με τον Χριστό. Επειδή έβλεπα το μισό πρόσωπό του, σηκώθηκα από το σκαμνί, για να το δω ολόκληρο. Τότε άκουσα μέσα μου μια φωνή: «Αξιώθηκες να δης τον Χριστό». «Και ποιος είμαι εγώ ο ανάξιος, που αξιώθηκα να δω τον Χριστό;», είπα και έκανα τον σταυρό μου. Αμέσως το φως και ο δήθεν Χριστός χάθηκαν και είδα ότι η οροφή βρισκόταν στην θέση της.
Αν ο άνθρωπος δεν έχη το κεφάλι του πολύ καλά κλειδωμένο, μπορεί ο πονηρός να του βάλη λογισμό υπερηφάνειας και να τον πλανέση με φαντασίες και ψεύτικα φώτα, τα οποία δεν ανεβάζουν στον Παράδεισο, αλλά γκρεμίζουν στο χάος. Γι' αυτό πρέπει να μη ζητάη ποτέ φώτα ή θεία χαρίσματα κ.λπ., αλλά μετάνοια. Η μετάνοια θα φέρη την ταπείνωση και μετά ο Καλός Θεός θα δώση ό,τι του είναι απαραίτητο.
Όταν ήμουν στο Σινά, στο ασκητήριο της Αγίας Επιστήμης, μια φορά το ταγκαλάκι πήγε να με... εξυπηρετήση! Το ασκητήριο είχε τρία-τέσσερα σκαλάκια. Την νύχτα, όταν είχε αστροφεγγιά, πήγαινα στις σπηλιές και, για να κατεβώ τα σκαλάκια, άναβα το τσακμάκι. Μια φορά πάω να ανάψω το τσακμάκι, δεν άναβε. Σε μια στιγμή βλέπω ένα φως σε έναν βράχο σαν από δυνατό προβολέα, φάπ! Ω, φώτισε τα πάντα γύρω! «Να μου λείψουν τέτοια φώτα», είπα, και γύρισα πίσω. Αμέσως χάθηκε το φως. Βρε τον διάβολο, δεν ήθελε να φέξω με το τσακμάκι, για να κατεβώ! ¨Κρίμα δεν είναι, σου λέει, να παιδεύεται; Ας του δώσω εγώ φώτα»! Καλωσύνη του!
- Πως καταλάβατε, Γέροντα, ότι δεν ήταν από τον Θεό;
- Έμ, καταλαβαίνεται. Φοβερό!

Δευτέρα 26 Απριλίου 2010

Μεσογαίας Νικόλαος "η γλώσσα είναι παράθυρο για την ενίσχυση της πίστεως"

Στην εκπομπή της ΝΕΤ «Ουδείς Αναμάρτητος» και στην δημοσιογράφο κα Άννα Παναγιωταρέα, μίλησε το βράδυ της Πέμπτης ο Μητροπολίτης Μεσογαίας κ. Λαυρεωτικής κ. Νικόλαος.
Ο Μητροπολίτης Μεσογαίας κ. Νικόλαος με θεολογική αρτιότητα έδωσε απαντήσεις και διευκρινήσεις, σε πολλά ερωτήματα που έχουν τεθεί τον τελευταίο καιρό στα Εκκλησιαστικά πράγματα.
Μέσα στο καταιγισμό ερωτήσεων που δέχθηκε ο Μητροπολίτης Νικόλαος, του ζητήθηκε να σχολιάσει και το θέμα των τελευταίων ημερών που αφορά την μετάφραση των ιερών κειμένων.
Απαντώντας στην ερώτηση αυτή ο Μητροπολίτης Νικόλαος, ανέφερε ένα γεγονός, στο οποίο συμμετείχε ο Αντιπρόεδρος της Κυβέρνησης κ. Θεόδωρος Πάγκαλος.
Συγκεκριμένα ο κ. Νικόλαος τόνισε: «Χθες, τέλεσα έναν αγιασμό όπου ήταν παρών ο κ. Πάγκαλος και η κα Χριστοφιλοπούλου. Κάποια στιγμή που τελείωσα την ανάγνωση μιας ευχής, γυρίζει ο κ. Πάγκαλος μου λέει: «Τι ωραία προσευχή! Δεν θα ήταν καλύτερα Σεβασμιώτατε, αυτή η προσευχή να ήταν σε γλώσσα κατανοητή, ώστε όλος ο κόσμος να την απολαύσει όπως και εμείς;».
«Τότε, του είπα: «Βεβαίως, τη στιγμή μάλιστα που το κείμενο έχει γραφεί πρόσφατα και το έγραψε κάποιος των ημερών μας στην αρχαία γλώσσα», πρόσθεσε ο Μητροπολίτης Μεσογαίας.
Ο κ. Νικόλαος, εν συνέχεια για το εν λόγω θέμα μεταξύ άλλων τόνισε: «Από την άλλη μεριά κα Παναγιωταρέα, διάβασα ένα κείμενο του Αγίου Πειραιώς το οποίο μου δημιούργησε μέθεξη, αγάπησα την γλώσσα για το τι είναι αυτός ο πλούτος που έχει.»
Επίσης, τόνισε χαρακτηριστικά: «Νομίζω, ότι αν βγάλουμε τη γλώσσα αυτή που έχουμε από την Εκκλησία, είναι σαν να πάω εγώ και βγάλω εκατόν τρία (103), βυζαντινά και μεταβυζαντινά μνημεία τα οποία είναι πανέμορφα από τα Μεσόγεια και να τα αντικαταστήσω με προκατασκευασμένα».
Τέλος, ο Μητροπολίτης Μεσογαίας κ. Νικόλαος, τόνισε ότι «η Εκκλησία θα έπρεπε να έχει ένα σύστημα παιδείας και κατήχησης, ώστε να πάρει τον κορμό και τις χίλιες λέξεις που χρειάζονται, αλλά και τα νοήματα που εμπεριέχονται. Καλλιεργώντας έτσι από μικρά παιδιά αλλά και τους μεγαλύτερους, να τους δώσει τη δυνατότητα να απολαύσουν τη γλώσσα και να την δουν σαν παράθυρο για ενίσχυση της πίστεως».

Δευτέρα 19 Απριλίου 2010

Είμαι εδώ ...πάντοτε!


Θα ήθελες να μου πάρεις μια συνέντευξη… είπε ο Θεός.
- Αν έχετε χρόνο … απάντησα.
Ο Θεός χαμογέλασε.
- Ο χρόνος μου είναι αιωνιότητα … Τι θέλεις να με ρωτήσεις;
- Τι σας εκπλήσσει περισσότερο στους ανθρώπους;
Ο Θεός απάντησε:
- Το γεγονός ότι βαριούνται την παιδική ηλικία, βιάζονται να μεγαλώσουν … και μετά ποθούν να είναι παιδιά. Ότι χάνουν την υγεία τους για να βγάλουν λεφτά … και στη συνέχεια χάνουν τα χρήματά τους για να επανακτήσουν την υγεία. Το γεγονός ότι σκέφτονται με φόβο για το μέλλον και ξεχνούν το παρόν και έτσι δεν ζουν ούτε το παρόν ούτε το μέλλον. Ότι ζουν σαν να μην πεθάνουν ποτέ και πεθαίνουν σαν να μην έχουν ζήσει.
Ο Θεός πήρε το χέρι μου και στάθηκε σιωπηλός για λίγο.
Τότε ρώτησα:
- Ως γονέας, ποιά είναι μερικά μαθήματα ζωής που θέλετε να διδάξετε στα παιδιά Σας;
- Να μάθουν ότι διαρκεί μόνο λίγα δευτερόλεπτα για να ανοίξει βαθιές πληγές στην καρδιά αυτών που αγαπάνε … και χρειάζονται αρκετά χρόνια για να επουλωθούν. Να μάθουν ότι πλούσιος άνθρωπος δεν είναι εκείνος που έχει τα περισσότερα, αλλά αυτός που του χρειάζονται τα λιγότερα. Να μάθουν ότι υπάρχουν άνθρωποι που τους αγαπούν, αλλά απλώς δεν ξέρουν να εκφράσουν τα συναισθήματά τους. Να μάθουν ότι δύο άνθρωποι μπορούν να βλέπουν το ίδιο πράγμα και να το ερμηνεύουν διαφορετικά. Να μάθουν ότι δεν είναι αρκετό να συγχωρούν τους άλλους, αλλά επίσης, ότι πρέπει να συγχωρούν τους εαυτούς τους..
- Σας ευχαριστώ για το χρόνο Σας … είπα ταπεινά. Είναι κάτι ακόμα που θέλετε να μάθει ο κόσμος;
Ο Θεός με κοίταξε χαμογελώντας και είπε:
- Απλά ότι Eίμαι εδώ, πάντοτε.
Οκταβιανός Πάλερ

Κυριακή 18 Απριλίου 2010

Νέος Ηγούμενος στην Ιερά Μονή Χιλανδαρίου του Αγίου Όρους

Σύμφωνα με αποκλειστικές πληροφορίες του Πρακτορείου Εκκλησιαστικών Ειδήσεων «Romfea.gr», η Ιερά Μονή Χιλανδαρίου του Αγίου Όρους από σήμερα, Κυριακή 18 Απριλίου 2010 έχει νέο Ηγούμενο.
Η Σερβική Αδελφότητα εξέλεξε πριν από λίγο με 12 ψήφους (18 ψήφισαν), τον Ιερομ. Μεθόδιο Μάρκοβιτς για Ηγούμενο της Ιεράς Μονής Χιλανδαρίου.
Ο ιερομόναχος Μεθόδιος κατά κόσμον Βλαδίμηρος Μάρκοβιτς του Μόμτπλο και της Μίλκας, γεννήθηκε στη Σερβία στις 7 Ιανουαρίου το 1970.
Να αναφερθεί, ότι από τότε που ο νέος Ηγούμενος ήρθε στη Μονή Χιλανδαρίου το 1994 σε ηλικία 24 ετών, έχουν έρθει πάρα πολλοί νέοι από την Σερβία να μονάσουν.
Τέλος, να σημειωθεί, ότι πριν από περίπου ένα μήνα στις 21 Μαρτίου 2010, εκοιμήθη ο Καθηγούμενος της Ιεράς Βασιλικής Πατριαρχικής και Σταυροπηγιακής Μονής Χιλανδαρίου του Αγίου Όρους, Αρχιμανδρίτης Μωϋσής, κατά κόσμον Στανισλάβ Ζάρκοβιτς του Σβετοζάρ και της Ζόρκα γεννημένος το 1923.
www.romfea.gr

ΘΑΥΜΑΣΤΕΣ ΕΠΕΜΒΑΣΕΙΣ ΤΗΣ ΘΕΙΑΣ ΠΡΟΝΟΙΑΣ

Το Πάσχα του έτους 1935 ηγουμενεύοντας του αρχιμανδρίτου Σεραφείμ στην ιερά Μονή Αγίου Παύλου όλοι οι πατέρες, που αριθμούσαν τότε τους 60, είχαν βγει στο προαύλιο για να κάνουν την ακολουθία της Ανάστασης. Μέσα στην ατμόσφαιρα χαρμόσυνη και ενθουσιώδη. Μετά το ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ , ο Καθηγούμενος λέει σε ένα από τα πιο απλά και πιστά γεροντάκια, τον γέρο Θωμά. Γέρο Θωμά, πήγαινε κάτω στο σκευοφυλάκιο, εκεί που είναι τα οστά των πατέρων, να τους πεις το ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ. Νάνε ευλογημένο Γέροντα - είπε ο γερο Θωμάς και χωρίς να σκεφθεί που πάει, με δυο τρία πηδήματα βρίσκεται μπρος στο οστεοφυλάκιο. Ο Ηγούμενος με έστειλε να σας πω το ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ , πατέρες και αδελφοί. ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ φώναξε μεγαλοφώνος. Τότε έγινε κάτι συγκλονιστικό. Τα οστά έτριξαν, αναπήδησαν, μια νεκροκεφαλή ανασηκώθηκε ένα μέτρο και απάντησε στο χαιρετισμό του γερο - Θωμά. ΑΛΗΘΩΣ ΑΝΕΣΤΗ Ο ΚΥΡΙΟΣ Και μετα ακολούθησε νεκρική σιγή. Επέστρεψε το γεροντάκι και διηγηθεί όσα είδε και άκουσε. Οι πατέρες την φορά εκείνη γιόρτασαν ένα Πάσχα μοναδικό. Με διπλή δοξολογία προς τον Αναστάντα Κύριο και αρχηγό της ζωής. Έψαλλαν κατασυγκινημένοι. Την Αναστασιν Σου Χριστέ Σωτήρ άγγελοι υμνούσιν εν ουρανοίς Και ημάς τους επί γης καταξίωσον εν καθαρά καρδία σε δοξάσειν. Το γεγονός αυτό μας το διηγήθηκε ο αείμνηστος γέρων Θεοδόσιος, ο οποίος χρημάτισε τελευταίος βιβλιοθηκάριος της Μονής.

O γέρων Παΐσιος και ο διά Χριστόν κλέφτης

Ένα πρωϊ στο καλύβι χτύπησε κάποιος το σιδεράκι στην πόρτα. Κοίταξα από το παράθυρο να δω ποιος είναι, γιατί δεν ήταν ακόμα η ώρα να ανοίξω. Είδα έναν νέο με φωτεινό πρόσωπο και κατάλαβα ότι είχε βιώματα πνευματικά, αφού τον πρόδιδε η Χάρις του Θεού. Γι αυτό, αν και ήμουν απασχολημένος, διέκοψα αυτό που έκανα, άνοιξα την πόρτα, τον πήρα μέσα, του πρόσφερα νερό και με τρόπο άρχισα να τον ρωτάω για την ζωή του, γιατί έβλεπα ότι είχε πνευματικό περιεχόμενο. «Τι δουλειά κάνεις, παλληκάρι;» τον ρώτησα. «Τι δουλειά, πάτερ; μου λέει. Εγώ στην φυλακή μεγάλωσα. Τα περισσότερα χρόνια της ζωής μου εκεί τα πέρασα. Τώρα είμαι είκοσι έξι χρονών». «Καλά βρε παλληκάρι, τι έκανες και σε έκλειναν φυλακή;», τον ρώτησα. Κι εκείνος μου άνοιξε την καρδιά του: «Από μικρός, μου είπε, πονούσα πολύ, όταν έβλεπα δυστυχισμένους ανθρώπους. Ήξερα όλους τους πονεμένους, όχι μόνον από την ενορία μου αλλά και από άλλες ενορίες. Επειδή ο παπάς της ενορίας μας με τους επιτρόπους μάζευαν συνέχεια χρήματα και έφτιαχναν κτήρια, αίθουσες κτλ, ή έκαναν διάφορους εξωραϊσμούς, είχαν παραμεληθεί τελείως οι φτωχές οικογένειες. Εγώ δεν κρίνω εάν ήταν απαραίτητα αυτά που έφτιαχναν, αλλά έβλεπα να υπάρχουν πολλοί δυστυχισμένοι άνθρωποι. Πήγαινα λοιπόν κρυφά και έκλεβα από τα χρήματα που μάζευαν από τους εράνους. Έπαιρνα αρκετά, δεν τα έπαιρνα όλα. Ύστερα αγόραζα τρόφιμα, διάφορα πράγματα, τα άφηνα κρυφά έξω από τα σπίτια των φτωχών και αμέσως, για να μην πιάσουν άλλον άδικα, πήγαινα στην αστυνομία και έλεγα: «Εγώ έκλεψα τα χρήματα από την εκκλησία και τα ξόδεψα», χωρίς να πω τίποτε άλλο. Με άρχιζαν στο ξύλο και στο βρισίδι, «αλήτη, κλέφτη», εγώ σιωπούσα. Με έκλειναν μετά στην φυλακή. Αυτή η δουλειά γινόταν για χρόνια. Όλη η πόλη όπου έμενα - τριάντα χιλιάδες κάτοικοι - και άλλες πόλεις με είχαν μάθει, και «αλήτη» με ανέβαζαν, «κλέφτη» με κατέβαζαν. Εγώ σιωπούσα και ένοιωθα χαρά. Κάποτε μάλιστα με είχαν κλείσει στην φυλακή τρία ολόκληρα χρόνια। Μερικές φορές με έκλειναν άδικα στην φυλακή και όταν έπιαναν τον ένοχο, με άφηναν. Αν δεν τον έπιαναν καθόμουν μέσα, όσο έπρεπε να καθίσει εκείνος. Γι αυτό σου είπα, πάτερ μου, ότι τα περισσότερα χρόνια της ζωής μου τα πέρασα στις φυλακές». Αφού τον άκουσα με προσοχή, του είπα: «Βρε παλληκάρι, όσο καλά και αν φαίνεται αυτό, δεν είναι καλό και να μην το ξανακάνης. Άκου τι θα σου πω. Θα με ακούσης;». «Θα σε ακούσω πάτερ» μου λέει. «Να απομακρυνθείς από αυτή την πόλη, του λέω, να πας σε άγνωστο περιβάλλον, στην τάδε πόλη, και εγώ θα φροντίσω να συνδεθής με καλούς ανθρώπους. Να εργάζεσαι και να βοηθάς, όσο μπορείς, τους πονεμένους από το υστέρημα σου, επειδή αυτό έχει μεγαλύτερη αξία. Αλλά, και όταν κανείς δεν έχει τίποτα να δώσει σε έναν φτωχό και πονάει η καρδιά του, τότε κάνει ανώτερη ελεημοσύνη, διότι κάνει ελεημοσύνη με το αίμα της καρδιάς του. Γιατί εάν είχε κάτι και το έδινε, θα αισθανόταν και χαρά, ενώ, όταν δεν έχει να δώσει, αισθάνεται πόνο στην καρδιά». Μου υποσχέθηκε ότι θα ακούσει την συμβουλή μου και έφυγε χαρούμενος. Έπειτα από επτά μήνες παίρνω ένα γράμμα από τις φυλακές Κορυδαλλού, στο οποίο έγραφε τα εξής: «Ασφαλώς, πάτερ μου, θα απορήσεις που σου γράφω πάλι από την φυλακή μετά από τόσες συμβουλές που μου έδωσες και μετά τις υποσχέσεις που σου έδωσα. Μάθε ότι αυτή την φορά υπηρετώ μία φυλάκιση την οποία είχα υπηρετήσει, κάποιο λάθος έγινε. Ευτυχώς που δεν υπάρχει ανθρώπινη δικαιοσύνη, γιατί θα αδικούνταν οι πνευματικοί άνθρωποι επειδή θα έχαναν τον ουράνιο μισθό». Όταν διάβασα αυτά τα τελευταία λόγια, θαύμασα αυτόν τον νέο, που είχε πάρει τόσο ζεστά την πνευματική ζωή και είχε συλλάβει τόσο βαθιά το βαθύτερο νόημα της ζωής! Δια Χριστόν κλέφτης! Μέσα του είχε Χριστό. Δεν μπορούσε να φρενάρει τον εαυτό του από την χαρά που ένοιωθε. Θεία παλαβομάρα, πανηγύρι είχε! - Γέροντα, από το ρεζίλι ερχόταν η χαρά; Από την αδικία ερχόταν η χαρά. Κοσμικός άνθρωπος ήταν, ούτε συναξάρια, ούτε Πατερικά είχε διαβάσει και, ενώ έτρωγε άδικα ξύλο, τον έκλειναν στην φυλακή, τον είχαν μέσα στην πόλη για αλήτη, για παλιόπαιδο, για κλέφτη, γινόταν ρεζίλι, αυτός δεν μιλούσε και τα αντιμετώπιζε όλα τόσο πνευματικά! Νέος άνθρωπος, και δεν φρόντιζε να αποκατασταθή, αλλά πώς να βοηθήσει τους άλλους! Τους μεγάλους κλέφτες πολλές φορές δεν τους κλείνουν ούτε μία φορά στη φυλακή, ενώ αυτόν τον δόλιο τον φυλάκισαν για την ίδια κλοπή δύο φορές και για άλλες κλοπές τον φυλάκισαν άδικα, μέχρι να βρουν τον πραγματικό κλέφτη! Την χαρά όμως που είχε αυτός δεν την είχαν όλοι οι κάτοικοι της πόλης. Τριάντα χιλιάδες χαρές δεν συμπλήρωναν την δική του χαρά. Γι αυτό λέω ότι ένας πνευματικός άνθρωπος δεν έχει θλίψεις. Όταν η αγάπη αυξηθεί και καεί η καρδιά από τον θείο έρωτα, δεν μπορεί να σταθεί πλέον η θλίψη. Η μεγάλη αγάπη προς τον Χριστό υπερνικά τους πόνους και τις ταλαιπωρίες που του προξενούν οι άνθρωποι
ΨΗΓΜΑΤΑ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ

Σάββατο 17 Απριλίου 2010

Όλα τα λεφτά του κόσμου!

Κάποτε, ένας πλούσιος χριστιανός ξεχώρισε ένα μεγάλο ποσόν, δεν ξέρω ακριβώς πόσο, το προσέφερε σε έναν ιερέα και του είπε:
-Να με μνημονεύεις, μέχρι που να “κοιμηθείς”. Εγώ τώρα είμαι ζωντανός, αύριο θα πεθάνω. Αυτά τα λεφτά είναι τόσα, που αρκούν για να με μνημονεύεις όλα σου τα χρόνια.
Ο ιερέας αρνήθηκε τόσο μεγάλο ποσό, αλλά βρήκε αμετάπειστο αυτόν το χριστιανό.
-Δικαίωμα μου δεν είναι να δώσω όσα θέλω; του είπε.
Τελικά δέχθηκε ο ιερέας αλλά σε ένα μήνα “εκοιμήθη”!
-Πάνε τα λεφτά μου!!! φώναζε ο χριστιανός. Τρέχει λοιπόν στον δεσπότη και του εξηγεί την υπόθεση.
-Δεσπότη μου, λέει, τόσα χρήματα του έδωσα να με μνημονεύει και πέθανε ο πάπας! Τί θα γίνει τώρα;
-Τί λες βρε παιδί μου; του λέει ο δεσπότης. Λοιπόν, πάμε μια βόλτα στα υπόγεια εδώ της Μητροπόλεως. Έχουν κάτι ζυγαριές εκεί μεγάλες που ζυγίζουν τα τσουβάλια με τα κεριά. Να μαζέψουμε εδώ πέρα, του λέει, χρυσαφικά και ασήμι, όσης αξίας ήταν το ποσόν που του έδωσες. Σιγά-σιγά τα μάζεψαν και τα έβαλαν επάνω στη ζυγαριά.
-Τώρα, του λέει, θα κάνουμε μία Θεία Λειτουργία και θα μνημονεύσουμε το όνομά σου. Μέσα σε ένα μήνα πόσες Θείες Λειτουργίες πρόλαβε ο κοιμηθείς ιερέας να σου κάνει; Ας πούμε δέκα. Θα πάρουμε λοιπόν δέκα ψιχουλάκια απ’ αυτά, που βγάζουμε, όταν κάνουμε τις μνημονεύσεις.
Έκαναν τη Θεία Λειτουργία, πήρανε τα δέκα ψιχουλάκια, τα έβαλαν μέσα σε μια άγια Λαβίδα, τα κατέβασαν στο υπόγειο με τον δεσπότη και τα έβαλαν στην άλλη πλευρά της ζυγαριάς και αυτή έγειρε προς το μέρος της αγίας Λαβίδας!!!
-Είδες που δεν φτάνουν τα λεφτά σου; Κανονικά χρωστάς κι άλλα στον κεκοιμημένο ιερέα! του λέει ο δεσπότης.
-Τί λες, βρε δεσπότη μου! Τόσο μεγάλη αξία έχουν αυτά τα ψιχουλάκια;
-Όλα τα λεφτά του κόσμου, του απαντά, δεν φθάνουν μια μνημόνευση। Κι εμείς την περιφρονούμε.
vatopaidifriend1

Ο χριστιανός και το φως.

Πριν από πενήντα χρόνια περίπου, κάποιος χριστιανός πήγε ένα πρωί να εξομολογηθεί στον πατέρα Ιερώνυμο τον Σιμωνοπετρίτη. Την ώρα που πήγε, ο πατήρ Ιερώνυμος λειτουργούσε στο Ναό της Αναλήψεως του Βύρωνα. Ήταν πολύ πρωί και ο Ναός φωτιζόταν μόνο από τα καντηλάκια και από λίγα κεριά. Στάθηκε σε μια γωνιά και περίμενε, παρακολουθώντας συγχρόνως και τη Θεία Λειτουργία. Κάθε τόσο έλεγε έκπληκτος:
-Πω! πω! πω! Και ύστερα από λίγο ξανά:
-Πω! πω!, Θεέ μου, τί είναι αυτό;
Όταν τελείωσε η Θεία Λειτουργία, ο πατήρ Ιερώνυμος τον δέχθηκε στο εξομολογητήριο. Ό χριστιανός όμως τον παρατηρούσε περίεργα. Άρχισε μάλιστα να τον περιεργάζεται από κοντά. Τον κοιτούσε δεξιά, τον κοιτούσε αριστερά, πάνω, κάτω, σηκώθηκε, τον έβλεπε και από τα πλάγια.
-Μπα!, περίεργο μου φαίνεται!…μονολογούσε. Σε μια στιγμή του λέει:
-Παππούλη, δεν βγάζεις λίγο και το σκουφί σου;
Ο πατήρ Ιερώνυμος του έκανε το χατίρι και έβγαλε το σκουφάκι του. Κι άρχισε ο χριστιανός να περιεργάζεται το γυμνό του κεφαλάκι.
-Τί συμβαίνει, βρε παιδάκι μου; Τί κοιτάζεις έτσι, τόσο περίεργα; Για πες μου κι έμενα! τον ρώτησε ο ιερεύς. Κι αυτός απάντησε:
-Να, όταν λειτουργούσες, είχες γύρω σου πολύ φως, μα πολύ φως και πιο πολύ γύρω από το κεφάλι σου. Κι έψαχνα να βρω πού έχεις κρυμμένο το φακό, που έβγαζε τόσο φως!!!
-Αυτό, παιδάκι μου, δεν είναι φως που βγάζουν τα φαναράκια. Αυτό το φως λέγεται θεία Χάρις.
-Βρε, βρε! Και δεν μου δίνεις κι εμένα λίγο, για να μην τρέχω για λάμπες και δαδιά;
-Θα σου δώσει ο Θεός, αν κάμεις ό,τι σου πω, αφού πρώτα πεις τα κρίματά σου. Ήταν η απάντηση του πατρός Ιερωνύμου, κι άρχισε η εξομολόγηση του αγαθού και απλού εκείνου χριστιανού.
Είναι αληθινό το γεγονός και αναφέρεται στη ζωή του μεγάλου αυτού πνευματικού, του παπα- Ιερωνύμου Σιμωνοπετρίτη।
Αναρτήθηκε στις Πνευματικά μαργαριτάρια.

Θαυματουργός εικόνα της Παναγίας Τριχερούσας της Μονής Χιλανδαρίου Αγίου Όρους

Η εικόνα αυτή είναι εκείνη στην οποία με δίκαιο παράπονο κατέφυγε και προσυχήθηκε ο άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός κρατώντας το κομμένο δεξί του χέρι, με το οποίο συνέγραφε τους λόγους υπέρ των Αγίων Εικόνων και το οποίο του κόπηκε από επιβουλή των εικονομάχων. Η Παναγία θαυματούργησε συγκολλώντας και ζωογονώντας το νεκρό χέρι του θεράποντος της και εκείνος της αφιέρωσε ασημένιο ανάθημα σε σχήμα χεριού, που η θέση του στην εικόνα το κάνει να φαίνεται σαν ένα τρίτο χέρι της Παναγίας. Η εικόνα που μέχρι το ΙΒ αιώνα φυλαγόνταν στη Λαύρα του αγίου Σάββα, δωρήθηκε στον άγιο Σάββα Αρχιεπίσκοπο Σερβίας και κτίτορα της μονής Χιλανδαρίου κατά την επίσκεψή του στους Αγίους Τόπους. Αυτός τη μετέφερε στη Σερβία, από όπου αργότερα μετακομίστηκε με θαυμαστό τρόπο στο Άγιο Όρος, όταν κατά τις εσωτερικές ταραχές που συνέβησαν στη Σερβία επί του βασιλέα Ούροση του Ε΄ ο ημίονος που τη μετέφερε πάντοτε προ του στρατεύματος στις διάφορες μάχες χάθηκε και προχωρώντας μόνος του έφθασε μέχρι το Χιλανδράρι.Σε μεταγενέστερη εποχή όταν προέκυψε διχόνια στην αδελφότητα της μονής Χιλανδαρίου εξαιτίας της εκλογής νέου ηγούμενου, η Τριχερούσα μετατοπίστηκε θαυματουργικά από το Ιερό Βήμα, όπου ήταν μέχρι τότε, στο στασίδι του ηγούμενου, ενώ συγχρόνως ενάρετος ερημίτης μοναχός πληροφόρησε την αδελφότητα ότι στο εξής και προς αποφγή φιλονεικιών να μην εκλέγεται ηγούμενος στο Χιλανδάρι, διότι η Παναγία θα κρατήσει τη θέση αυτή και θα διοικεί το μοναστήρι. Πράγματι μέχρι σήμερα, η χιλανδρινή αδελφότητα, ενώ ζει κοινοβιακά, στερείται Καθηγουμένου και διοικείται κατά το σύστημα των ιδιόρρυθμων μονών.

Η ένοχη σιωπή των καλοβολεμένων!

Μοναχού Μωυσέως Αγιορείτου
Επιτρέψτε μου παρακαλώ σήμερα μία δημόσια εξομολόγηση . Αν και θα μπορούσα να πω πως όλα τα κείμενα που υπογράφω είναι, άλλα λιγότερο και άλλο περισσότερο, μάλλον εξομολογητικά. Σε κάποιο προηγούμενο άρθρο μου είχα γράψει για μία ανεπίτρεπτη σιωπή των ιθυνόντων. Είναι γεγονός ότι υπάρχει μία ισχυρή ουδετερότητα κάποιων πολλών καλοβολεμένων, που είναι αρκετά ενοχλητική. Πρόκειται για καλούς ανθρώπους που λένε ναι σε όλα, για να τα πηγαίνουν καλά με όλους.
Δεν γνωρίζω, αλήθεια, πόσο καλοί μπορεί να είναι όλοι αυτοί οι άνθρωποι, όταν μάλιστα έχουν και υπεύθυνες θέσεις και δεν θέλουν να τα χαλάσουν με κανένα. Να μην έχεις άποψη για τίποτε, να σιωπάς συνεχώς, να συμφωνείς και όταν δεν συμφωνείς, μόνο και μόνο για να περνάς καλά, είναι άνανδρο και ανέντιμο. Ακόμη και όταν προσκαλούνται για να μιλήσουν και κοιτούν πώς να περάσει η ώρα για να μη μιλήσουν, είναι τραγικό. Άνθρωποι υπεύθυνοι και να παρουσιάζονται καλοντυμένοι, σε πανηγύρια, εορτές και τελετές, χρόνια τώρα, δίχως καμία αναφορά στη κατηφόρα του τόπου.
Ο κόσμος να περιμένει εναγώνια να υψωθεί μία φωνή σοβαρή, συνετή, σεμνή, διακριτική, γνήσια, αληθινή, όταν όλα γύρω καταστρέφονται, και ν’ ακούς λόγους περί της ωραίας και ιερής σιωπής. Ο φόβος να κατατεθεί νηφάλια γνώμη, που δεν θα χαϊδεύει αυτιά, δεν θα πρέπει να υπάρχει σε κρίσιμες στιγμές. Δεν είναι ώρα για κρυφτό και απομόνωση. Δεν μπορεί να ψηφίζεις δίχως γνώση, μελέτη και προσοχή, Να συμφωνείς συνεχώς με τους προλαλήσαντες σ’ ένα διαβουλευόμενο σώμα, δεν νομίζω ότι είναι σοβαρό. Ν’ απέχεις από τους αγώνες των επαγγελματικών κλάδων, δίνεις χώρο σε αυτούς που δεν θέλεις ν’ ακούς και να σ’ εκπροσωπούν.
Όσοι δεν μιλούν, δίνουν τη θέση τους σε αυτούς που δεν πρέπει να μιλούν. Από καιρό έχουν γεμίσει τα τηλεοπτικά παράθυρα από «μαϊντανούς» και «παπαγαλάκια» που μιλούν ακατάσχετα κρίνοντες εύκολα τους πάντες και τα πάντα. Είναι ανάγκη να λύσουν τη σιωπή τους ορισμένοι ιθύνοντες, για να πληροφορήσουν υπεύθυνα τους σε μεγάλη απορία ευρισκομένους. Υπάρχει σιωπή κακή, νοσηρή, φοβισμένη, ένοχη, αδικαιολόγητη. Ο κόσμος δεν είναι κουτός. Δεν ξεγελιέται εύκολα πάντοτε. Να τη χαρακτηρίζεις τη σιωπή ως προερχόμενη από σεμνότητα και ταπεινότητα, δεν πείθεις, όταν όλα καίγονται γύρω σου τόσο γρήγορα.
Η φλυαρία, κενολογία, αερολογία, περιττολογία και κουτοπονηριά κάποιων αφελών φλύαρων δεν δικαιολογεί την επικίνδυνη σιωπή άλλων. Η σιωπή δεν είναι πάντοτε η καλύτερη στάση, λύση, άμυνα κι επιλογή. Η απεραντολογία δεν είναι έξυπνη τοποθέτηση, αλλά κούραζε, φθείρει και εκθέτει. Οι τοιουτοτρόπως σιωπώντες και φλυαρούντες λαθεύουν σίγουρα και αφήνουν το χώρο για άλλους επιτήδειους πονηρούς. Είναι καιρός να ψάξουμε να βρούμε το μέτρο, τη μέση οδό, την ισορροπία, τη λογική, τη σοβαρότητα, τη σύνθεση, την αρμονία και τη συνεννόηση.
Ο δολοφονημένος στην Αμερική, για την υπεράσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, νέγρος πάστορας Μάρτιν Λούθερ Κίνγκ είχε πει μία σοφή κουβέντα: «Η γενιά μας θα πρέπει να απολογηθεί, όχι τόσο για τις κακές πράξεις των μοχθηρών ανθρώπων, όσο για την αποτρόπαιη σιωπή των καλών ανθρώπων…» Δεν πρέπει ν’ απολογηθούμε; Υπερβάλλει; Δεν έχει δίκιο; Για τις κακίες των συνανθρώπων μας έχουμε ένα ποσοστό ευθύνης, γιατί δε τους συνδράμαμε στο αγαθό καθόλου. Εμείς οι υποτιθέμενοι καλοί γιατί δεν αφήσαμε την ανεμελιά, τη νωθρότητα, το χουζούρι, το βόλεμα, την ησυχία μας, απέναντι στα μεγάλα προβλήματα των γύρω δυστυχισμένων, αναγκεμένων, πονεμένων και ταλαιπωρημένων αδελφών μας; Εμείς οι τόσο καλοί συχνά ακολουθήσαμε μία καλά επιλεγμένη σιωπή, η οποία τελικά ήταν αποτρόπαιη. αφού βασάνισε παραμελημένους πλησίον. Η σιωπή μερικές φορές σε υψηλά επίπεδα ανθρώπων είναι χειρότερη από τη βλασφημία. Να με συγχωρείτε για την αυθόρμητη αυτή εξομολόγηση. Από καιρό τα σκεφτόμουν κι ήθελα να τα πω. Έχει δίκιο ο Μ.Λ.Κίνκ. Βέβαια ως μοναχός θά’πρεπε να σιωπώ. Να που σιωπούν άλλοι, πού δεν είναι μοναχοί. Μετανιώνεις πάλι που μίλησαν, γιατί τα έκαναν θάλασσα. Ας κινείται κανείς κατά συνείδηση κι όχι φοβούμενος, ντρεπόμενος και δειλιάζοντας συνεχώς, καταθέτοντας λόγο ανυπόκριτο, εγκάρδιο. αληθινό.
Πηγή: Χριστιανική βιβλιογραφία, τεύχος 46.

Επεστράφη το κλαπέν ιερό λείψανο του Αγίου Νικοδήμου στη Μονή του

Μέσα σε κατάνυξη και συγκίνηση, προχθές, Πέμπτη 15 Απριλίου 2010, οι Πατέρες του Ιερού Κοινοβίου Οσίου Νικοδήμου παρέλαβαν το ιερό λείψανο που είχε κλαπεί στις 15 Μαρτίου 2010. Ο δράστης αντίκρυσε ολοζώντανο τον Άγιο τέσερεις φορές, ο οποίος του είπε: «Παιδί μου, πήγαινέ με στο σπίτι μου από όπου με πήρες, αρκετά με ταλαιπώρησες». Συγκλονισμένος ο δράστης έτρεξε και βρήκε έναν Ιερέα της Μητροπόλεως Εδέσσης, Πέλλης και Αλμωπίας, στον οποίο εξομολογήθηκε με λυγμούς και δάκρυα, λέγοντας «αμάρτησα πάτερ, έγινα ιερόσυλος» και του παρέδωσε το ιερό λείψανο. Ο Ιερεύς παρέλαβε το ιερό λείψανο και συγκλονισμένος αμέσως το έφερε στη Μονή. Όλα τα ανωτέρω αναφέρονται στην κατάθεση που έδωσε ο Ιερεύς ενώπιον της Αστυνομικής Αρχής. Ο δράστης διεμήνυσε ότι σύντομα θα επισκεφθεί τον Ηγούμενο για να ζητήσει συγγνώμη.
Το Σάββατο 17 Απριλίου και ώρα 6μ।μ. θα τελεσθεί επίσημη υποδοχή του ιερού λειψάνου και Πανηγυρικός Εσπερινός. Το ιερό λείψανο θα τεθεί σε προσκύνηση των πιστών.
VatopaidiFriend

"Εκοιμήθη ο "Ιερέας" των φυλακισμένων πατέρας Μάρκος Μανώλης "

"Σύμφωνα με πληροφορίες, εκοιμήθη σήμερα σε ηλικία 73 ετών ο Αρχιμανδρίτης Μάρκος Μάνωλης, γνωστός ως «Άγιος των φυλακισμένων Ο πατέρας Μάρκος από την Κυριακή των Βαϊων και λίγο πριν το πέρας της Θείας λειτουργίας , κατέρρευσε και μεταφέρθηκε εσπεσμένα στο 401 Νοσοκομείο, όπου παρέμεινε όλες αυτές τις μέρες.Να αναφερθεί, ότι σήμερα το βράδυ η σωρός του πατρός Μάρκου θα...μεταφερθεί στον Άγ. Γεώργιο Διονύσου όπου θα τελεστεί αγρυπνία.Επίσης, σύμφωνα με πληροφορίες η κηδεία του θα γίνει αύριο στις 15:00 στον Άγιο Διονύσιο στο Διόνυσο.Ο πατέρας Μάρκος για περισσότερα από είκοσι χρόνια περνούσε την πύλη των Φυλακών Ανηλίκων Αυλώνας, για να εξομολογήσει και να τελέσει θεία Λειτουργία.Αξίζει να σημειωθεί, ότι ο 73χρονος ιερέας έχει συνομιλήσει με ορισμένους από τους πιο «διάσημους» κρατουμένους των ελληνικών φυλακών, όπως ο Μανώλης Δημητροκάλης που βρέθηκε στη φυλακή για την «υπόθεση των σατανιστών» και ο Κώστας Πάσσαρης που σε μικρή ηλικία πέρασε από τις Στρατιωτικές Φυλακές Αυλώνα.«Προσπαθούμε να βοηθήσουμε και να στηρίξουμε τους νέους γιατί ζητάνε τη μετάνοια. Δεν πρέπει να παραμελούμε τους συνανθρώπους μας και πόσο μάλλον τα νεαρά παιδιά που έχουν ανάγκη τη φροντίδα και την αγάπη περισσότερο απ’ όλους μας», έλεγε στην τελευταία του συνέντευξη στην εφημερίδα «Espresso».Αιωνία του μνήμη"

Δευτέρα 12 Απριλίου 2010

Περί προετοιμασίας για την Μετάληψη των Αχράντων Μυστηρίων

Περί προετοιμασίας για την Μετάληψη των Αχράντων Μυστηρίων
«Δοκιμαζέτω δε άνθρωπος εαυτόν, και ούτως εκ του άρτου εσθιέτω και εκ του ποτηρίου πινέτω ο γάρ εσθίων και πίνων αναξίως κρίμα εαυτώ εσθίει και πίνει, μη διακρίνων το σώμα του Κυρίου» (Α' Κορ.11,28-29)
Πατέρες και αδελφοί,
Στα προηγούμενα παρουσιάσαμε μερικά για την ιερωσύνη του Νόμου και της Χάριτος, καθώς και μερικά από τα πολλά καθήκοντα του ιερέως της Εκκλησίας του Χριστού. Τώρα θεώρησα καλόν να αναφερθώ και για τις μεγάλες τιμωρίες που θα υποστούν οι ιερείς την ημέρα της Κρίσεως, εάν στην ζωή των δίνουν τα Άγια Μυστήρια στους αναξίους και τα ασυγχώρητα κρίματα που παίρνουν στην ψυχή των, όσοι προσέρχονται στην Κοινωνία των Θείων Δώρων αναξίως.
Λοιπόν, είναι μεγάλη ανάγκη να γνωρίζουμε ότι όχι μόνο οι χριστιανοί που κοινωνούν αναξίως θα κολάζονται στους αιώνες, αλλά περισσότερη τιμωρία θα λάβουν οι ιερείς, οι οποίοι, ενώ γνωρίζουν τους χριστιανούς, τους παρέχουν την Θεία Κοινωνία αναξίως.
Γι’ αυτή την περίπτωση, ιδού τι λέγει ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος: «Προς εσάς τους διακόνους που υπηρετείτε και τους ιερείς που προσφέρετε τα Άγια Μυστήρια δεν θα είναι μικρή η τιμωρία εναντίον σας, όταν ανέχεσθε τους αναξίους να κοινωνούν, ενώ γνωρίζετε τις κακίες των. Το Αίμα του Χριστού από το χέρι σας θα ζητηθεί. Ας είναι αξιωματούχος ή ένας έπαρχος ή οποιοσδήποτε βαθμοφόρος της πολιτείας, εμπόδισε τον, διότι μεγαλύτερη είναι η ιδική σου εξουσία από την ιδική του».
Στην συνέχεια είναι ανάγκη να πούμε μερικά γι’ αυτούς που θέλουν να μεταλάβουν τα Πανάχραντα Μυστήρια. Σ’ όλους αυτούς κατάλληλη συμβουλή και μέσον σωτηρίας να είναι αυτό: Δεν πρέπει το κάθε τι να το εξαρτούν από τον Θεό και οι ίδιοι να τεμπελιάζουν για την προετοιμασία, όσο είναι δυνατόν, ούτε πάλι κοπιάζοντες και ασκούμενοι να πιστεύσουν ότι όλα τα κατόρθωσαν και να υπερηφανευθούν νομίζοντας ότι εξεπλήρωσαν τα πάντα και μπορούν πλέον να πλησιάσουν αξίως και πρεπόντως στα Άχραντα Μυστήρια.
Στην συνέχεια θα παρουσιάσουμε τα αναγκαιότερα έργα τα όποια πρέπει να γνωρίζουν, όσοι επιθυμούν να κοινωνούν των Αχράντων Μυστηρίων.
Κατ’ αρχήν πρέπει να καταλάβουμε ότι η προ της Θείας Κοινωνίας προετοιμασία είναι διπλή, δηλαδή σωματική και πνευματική. Η σωματική έγκειται στην νηστεία, στην εγκράτεια από τις σωματικές επιθυμίες, στην αγρυπνία, στην κλίση των γονάτων (μετάνοιες) και άλλους κόπους με τους οποίους καθαρίζεται και ελαφρύνεται το σώμα από αυτά που το βαρύνουν, το ενοχλούν και το μολύνουν. Ενώ η πνευματική προετοιμασία αποτελείται από την εξομολόγηση στον Πνευματικό, την ανάγνωση των προσευχών, όπως συνιστά το Ωρολόγιο, με φόβο Θεού, με προσοχή και ταπείνωση. Άλλη αγία προετοιμασία είναι η συμφιλίωσης με όλους να μη είναι με κανέναν ψυχραμένος, να μη κρατά οργή σε κάποιον, να συγχωρεί όλους, όσοι του έκαμαν κάτι, ενθυμούμενος τα λόγια του Σωτήρος που λέγει: Εάν συγχωρήτε τοις ανθρώποις τα παραπτώματα αυτών και ο Πατήρ υμών ο ουράνιος συγχωρήση τα παραπτώματα υμών (Ματθ. 6,14) και γενικά να αγωνίζεται να μη έχει με τον πλησίον του κάτι που να τους χωρίζει.
Προηγουμένως μνημονεύσαμε ότι απαραίτητη είναι και η νηστεία. Αυτή είναι δύο ειδών: σωματική και πνευματική. Γι’ αυτόν που δεν είναι ασθενής η σωματική νηστεία περιλαμβάνει τις τέσσερεις μεγάλες νηστείες του έτους, όπως αυτές έχουν καθορισθεί από τους Αποστόλους και τους Πατέρας της Εκκλησίας, καθώς και τις ημέρες Τετάρτη και Παρασκευή. Και όποιος έχει πνευματικές προϋποθέσεις και δυνατότητες μπορεί να κρατά και την νηστεία της Δευτέρας. Αυτές οι ημέρες νηστεύονται όλο το έτος, πλην των ημερών που επιτρέπει η Εκκλησία την κατάλυση σύμφωνα με το τυπικό των εορτών. Όλοι οι χριστιανοί εκτός των ανωτέρω, έχουν καθήκον να νηστεύουν την παραμονή της Γεννήσεως του Χριστού, της Βαπτίσεώς Του, την ημέρα της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού και την Αποτομή της Κεφαλής του Τιμίου Προδρόμου.
Εγκράτεια στην τράπεζα σημαίνει να μη τρώμε μέχρι χορτασμού. Όποιος επιθυμεί να κοινωνήσει την επομένη, θα πρέπει από το βράδυ να εγκρατεύεται του φαγητού. Κατόπιν για τους παντρεμένους επιβάλλεται εγκράτεια μεταξύ των. Δεν πρέπει να συνέρχωνται στις άγιες νηστείες, τα Σάββατα, τις Κυριακές και εορτές, καθώς και την προηγούμενη της Θείας Κοινωνίας ημέρα, ως και μία μετά την Θ. Κοινωνία ημέρα. Αυτή η απόφαση εγκρατείας των συζύγων πρέπει να γίνεται με κοινή συγκατάθεση και επί πλέον πρέπει να απέχουν για ένα διάστημα από τις συζυγικές των σχέσεις για να επιδίδωνται στην νηστεία και προσευχή, όπως μας διδάσκει ο Απόστολος Παύλος στην Α' Κορ. 7,5. «Μη αποστερείτε αλλήλους, ει μη τι αν εκ συμφώνου προς καιρόν, ίνα σχολάζητε τη νηστεία και τη προσευχή και πάλιν επί το αυτό συνέρχεσθε, ίνα μη πειράζη υμάς ο σατανάς διά την ακρασίαν υμών».
Ενώ οι κληρικοί (έγγαμοι) πρέπει να γνωρίζουν τα έξης: Να φυλάγωνται από οποιαδήποτε σχέση με τις συζύγους των, όταν πρόκειται την επομένη να τελέσουν την Θεία Λειτουργία. Ο Βάλσαμων στην 49η απόκριση του προς τον Μάρκο Αλεξανδρείας γράφει: «Όσοι δεν εγκρατεύονται από τις νόμιμες συζύγους των το Σάββατο και την Κυριακή πρέπει με κατάλληλα επιτίμια να διορθώνονται». Κατόπιν προσθέτει ότι αυτοί πρέπει ομοίως να φυλάγωνται όλη την Μεγάλη Τεσσαρακοστή, και όλες τις Τετάρτες και Παρασκευές. Σε περίπτωση καταπατήσεως αυτών, πρέπει να γνωρίζουν ότι δεν μπορούν να πάρουν ούτε αντίδωρο, ούτε μικρό ή Μεγάλο Αγιασμό, ούτε τις άγιες Εικόνες να ασπασθούν. Οι πιο ευλαβείς και ευτυχείς είναι εκείνοι που όχι μία μόνο ημέρα αλλά τρεις προ της Θείας Κοινωνίας εγκρατεύονται από τις συζυγικές των σχέσεις και ετοιμάζονται με νηστεία και επίμονη προσευχή. Και ο Μωϋσής, εάν δεν επέβαλε με εντολή του Θεού να καθαρισθή ο λαός του Ισραήλ με νηστεία, προσευχή και εγκράτεια στις σαρκικές σχέσεις των τρεις ημέρες προ της επιφοιτήσεως του Θεού στο όρος Σινά, δεν θα ήταν άξιοι να πλησιάσουν το όρος, στο οποίο θα παρουσιαζόταν ο Θεός. Πόση λοιπόν προετοιμασία πρέπει να κάνουν οι χριστιανοί, οι οποίοι δεν θα πλησιάσουν το όρος Σινά, αλλά τον ίδιο τον Θεό! Εάν τότε ελέχθη ότι όποιος πλησιάσει και αγγίσει στο όρος, όπου θα κατέβαινε ο Θεός, θα απέθνησκε με σκληρό θάνατο και θανατηφόρες παιδεύσεις (Εξοδ. κεφ. 19), άραγε τι πρέπει να πούμε για τους χριστιανούς εκείνους που όχι μόνο πλησιάζουν ή εγγίζουν το Σινά, αλλά κοινωνούν το ίδιο Σώμα και Αίμα του Υιού του Θεού! Εάν είναι απροετοίμαστοι γι’ αυτό το μεγάλο Μυστήριο, πώς θα λυτρωθούν από τις τιμωρίες του Θεού λόγω της αδιαφορίας και ανευλάβειας των, όταν προσέρχονται στο θείο πυρ (την Θεία Κοινωνία)!
Αυτά τα ολίγα επαρκούν για την εξωτερική ή σωματική νηστεία.
Στην συνέχεια θα πούμε ολίγα για την υψηλότερη και πνευματική νηστεία, η οποία όσο είναι ωφελιμότερη, άλλο τόσο είναι λεπτή και δυσκολοκατόρθωτη. Κατ’ αρχήν στην πνευματική νηστεία είναι μεγάλη ανάγκη ο άνθρωπος να φυλάττη τον νου του από τους αισχρούς λογισμούς και από τον διασκορπισμό του στα εφήμερα και μάταια του βίου πράγματα. Διότι, όπως το σώμα έχει τον κόσμο των σωματικών παθών, έτσι και ο νους έχει τον κόσμο των λογισμών και κακών πνευμάτων. Και όπως το σώμα μπορεί να πορνεύσει ή να κάνει οποιοδήποτε αμάρτημα με το έργο, έτσι και ο νους μας πορνεύει ή κάνει άλλες αμαρτίες με τους λογισμούς του. Οπότε, αυτός που πρόκειται να πλησιάσει τα Άχραντα Μυστήρια, πρέπει να έχει μεγάλη φροντίδα στην φυλακή των πέντε αισθήσεων: στην όραση, ακοή, όσφρηση, γεύση και αφή. Διότι αυτές, κατά την μαρτυρία του αγίου προφήτου Ιερεμίου (9,20) είναι οι θύρες από τις οποίες εισέρχεται στην ψυχή μας ο θάνατος της αμαρτίας. Κατόπιν χρειάζεται προσοχή στην γλώσσα μας δεν πρέπει να λέγει ψέματα, αστεία και άλλα κενόδοξα και σαπρά λόγια, διότι μας λέγει η Αγία Γραφή ότι πολλοί έπεσαν από το όργανο της γλώσσης (Σειράχ 20,18). Να νηστεύει όχι μόνο η γλώσσα από τις περιττολογίες, αλλά και το χέρι να μη εγγίζη το ξένο πράγμα, να μη τολμά να υπογράφει άδικα έγγραφα και γενικά να μη κάνη τίποτε απ' αυτά πού οδηγούν στην αμαρτία. Να νηστεύουν και τα πόδια μας για να μη πηγαίνουν εκεί, όπου δεν ευαρεστείται ο Θεός .Εκτός από την διπλή νηστεία πού μέχρι εδώ αναφέραμε, χρειάζεται επί πλέον ταπείνωσης της καρδίας και συνείδησης καθαρή και ειρηνική απέναντι όλων των ανθρώπων.
Επίσης να μη πιστεύει κάποιος ότι η ευτυχία του εξαρτάται από την συχνή Θεία Κοινωνία, αλλά από την, κατά το δυνατόν, καλή προετοιμασία με μεγάλη ταπείνωση, συντριβή καρδίας και ανυπόκριτη ευλάβεια. Επ’ αυτών ο ιερός Χρυσόστομος λέγει τα εξής: «Πολλοί λαμβάνουν αυτό το Μυστήριο μία φορά τον χρόνο, ενώ άλλοι περισσότερες φορές... Προς όλους μας απευθύνεται η πρόσκληση για το Μυστήριο αυτό, όχι μόνο προς τους πολίτας, αλλά και προς τους ερημίτας, μερικοί των οποίων κοινωνούν μία φορά τον χρόνο ή κάθε δεύτερο χρόνο... Λοιπόν, ποιοι απ’ αυτούς βαδίζουν την σωστή οδό; Αυτοί που κοινωνούν μία φορά τον χρόνο, αυτοί που κοινωνούν πολλές φορές ή αυτοί που κοινωνούν λίγες φορές τον χρόνο»; Προκειμένου να δείξει ποια είναι η αληθινή προετοιμασία για την Θεία Μετάληψη, λέγει τα εξής: «Αυτοί που έχουν καθαρούς λογισμούς και σκέψεις, καθαρή καρδιά και αμόλυντη ζωή, πρέπει πάντοτε να προσέρχονται. Ενώ όσοι δεν έχουν αυτές τις προϋποθέσεις δεν πρέπει ούτε μία φορά τον χρόνο να προσέρχονται». Αλλά, μετά απ’ αυτά, μπορεί να ερωτήση κάποιος: «Πώς μπορώ εγώ να γίνω άξιος για μία τόσο ανεκτίμητη Κοινωνία, η οποία απαιτεί από έμενα μεγάλη προετοιμασία»; Σ’ αυτήν την ερώτηση δεν θα απαντήσω εγώ, άλλα ο άγιος Αναστάσιος ο Σιναίτης: «Μόνον εάν θέλεις, άνθρωπε, μπορείς να γίνεις άξιος». Και θέλοντας να δείξει ποιες είναι οι δυσκολίες γι’ αυτή την προετοιμασία, λέγει: «Γνώριζε πως είσαι αμαρτωλός, εγκατάλειψε την αμαρτία, διώξε την οργή και την πονηρία, δείξε έργα της μετανοίας, απόκτησε την καθαρότητα, την πραότητα και ταπείνωση, δώσε ελεημοσύνη στους πτωχούς και στους ξένους από τους καρπούς της δικαιοσύνης και προσευχήσου στον Θεό με συντριμμένη ψυχή και έτσι θα είσαι πλέον άξιος για το Μυστήριο».
Πόση αγάπη και στοργή εκφράζεται σ’ αυτό το Μυστήριο εκ μέρους του Θεού! Λόγω της μεγίστης αγάπης Του που έχει προς τον άνθρωπο, ευδόκησε να επιτρέπει σ’ εμάς να Τον τρώγωμεν και να Τον πίνωμεν. Πράγματι ο καλός μας και μεγάλος Ποιμήν δεν έχει άλλον όμοιον Του στους οικτιρμούς και το έλεος σ’ αυτό το ανθρώπινο γένος. Διότι κανείς ποιμήν, όσο καλός και να είναι και όσο πολύ ν’ αγαπά τα πρόβατα του, ποτέ δεν ακούστηκε ότι τα έθρεψε αυτά με την σάρκα του σώματος του και τα πότισε με το αίμα του. Πολλές είναι οι περιπτώσεις που γονείς δίνουν τα παιδιά των, μετά την γέννηση των, σε άλλους να τα θρέψουν και μεγαλώσουν. Δεν συμβαίνει όμως το ίδιο με τον Χριστό, ο οποίος μας τρέφει σ’ όλη μας την ζωή με το σώμα Του.
Στην συνέχεια θα μιλήσουμε για την έξης τακτική του διαβόλου. Μερικούς τους εξαπατά με κάποια υποκριτική ευλάβεια και ταπείνωση , ότι δεν είναι άξιοι να λαμβάνουν τα Πανάχραντα Μυστήρια. Και με αυτή την φαινομενική ευλάβεια τους ρίχνει ο πονηρός στην ακηδία, στην αδιαφορία και αναισθησία και έτσι χάνουν την μεγίστη ωφέλεια, την οποία θα κέρδιζαν, εάν κοινωνούσαν με ειλικρινή ευλάβεια τα Θεία Μυστήρια... Άλλους τους κάνει να αναβάλουν τον χρόνο της Κοινωνίας από το ένα διάστημα στο άλλο και από την μία νηστεία στην άλλη και έτσι τους απομακρύνει περισσότερο από την Μετάληψη των Θείων Μυστηρίων. Το αποτέλεσμα είναι να μη προοδεύουν σχεδόν καθόλου στην οδό της εργασίας των θείων εντολών. Και πώς αυτοί θα μπορέσουν να ενωθούν με τον Πλάστη των, που τους λέγει: «Μείνατε εν εμοί καγώ εν υμίν... ότι άνευ εμού ου δύνασθε ποιείν ουδέν»; (Ίωάν. 13,5-6). Άλλους πάλι ούτε στα γεράματα των, ούτε στις βαρειές και θανατηφόρες ασθένειες δεν τους αφήνει να ενωθούν με τον Χριστό. Γι’ αυτό μία καλή φροντίδα που πρέπει να έχουμε εμείς οι χριστιανοί για τους οικείους και συγγενείς μας είναι, όταν κάποιος αρρωστήσει, να καλούμε αμέσως τον Πνευματικό και να συμβουλεύουμε τον ασθενή να εξομολογηθεί όλες τις αμαρτίες του. Και αφού γίνει αυτό και τον θεωρήσει ο ιερεύς ως κατάλληλον για την Θεία Κοινωνία, κατόπιν να τον κοινωνήσει. Εάν όμως η κατάσταση του είναι πολύ σοβαρά και πρόκειται να πεθάνει, ο ιερεύς πρέπει να τον κοινωνήσει απαραιτήτως, διότι τότε ο ιερεύς έχει την άδεια να λύνει και να συγχωρεί αμαρτήματα, να κοινωνεί τον ετοιμοθάνατο ακόμη και όταν έχει θανάσιμα αμαρτήματα που κανονικά απαγορεύουν την Θεία Κοινωνία. Στην περίπτωση αυτή μπορεί να γίνει δεκτός από τον Κύριο, όπως ο ληστής επί του σταυρού. Εάν όμως με την ευλογία του Θεού, μετά την Μετάληψη των Θείων Δώρων, γίνει υγιής, τότε να παραμείνει στον κανόνα της μετανοίας που του είχε επιβληθεί μέχρις ότου τον τελειώσει.
Άκουσα ακόμη από το στόμα μερικών χριστιανών και άλλες συμβουλές που ο πονηρός τους ψιθυρίζει στα αυτιά των: «Μη καλείς τον παπά, εάν κάποιος είναι ασθενής, διότι εάν έλθει εκείνος τότε θα αποθάνη ο ασθενής. Άφησε, εάν υπάρξει μεγάλη ανάγκη θα τον καλέσουμε». Αλλά αλλοίμονο! Τι μεγάλη απάτη του διαβόλου είναι αυτή η συμβουλή με την οποία μερικοί αγωνίζονται να μη φέρουν τον ασθενή αδελφό τους, όντας στο κρεβάτι του θανάτου, να πλησιάσει τα Άχραντα Μυστήρια! Πολλοί ακούγοντας αυτές τις προτροπές του πονηρού οδηγηθήκαν στα αιώνια βάσανα, διότι τους άρπαξε ο θάνατος τότε, όταν τον έστειλε ο Θεός και όχι όταν ήθελαν αυτοί να έλθει. Πολλούς απομακρυσμένους από την αλήθεια τους συμβουλεύει ο σατανάς ότι η ευτυχία και αγιότης εξαρτάται από την όσο το δυνατόν συχνή Θεία Κοινωνία, χωρίς την πρέπουσα προετοιμασία, όπως αναφέρθηκε παραπάνω. Αυτοί όντως πλανεμένοι από τον διάβολο κατά τρόπο αξιολύπητο, ξέχασαν τα λόγια του Αποστόλου Παύλου, που λέγει: «Δοκιμαζέτω δε άνθρωπος εαυτόν, και ούτως εκ του ποτηρίου πινέτω, ο γάρ εσθίων και πίνων αναξίως κρίμα εαυτώ εσθίει και πίνει, μη διακρίνων το σώμα του Κυρίου» (Α' 11, 28-29). Εάν μερικοί ξέχασαν και περιφρόνησαν αυτά τα λόγια, ας προσέξουν και ας φοβηθούν από τα εξής λόγια του ιδίου Αποστόλου «Αθετήσας τις νόμον Μωϋσέως χωρίς οικτιρμών επί δυσίν ή τρυσί μάρτυσι αποθνήσκει, πόσω δοκείτε χείρονος αξιωθήσεται τιμωρίας ο τον Υιόν του Θεού καταπατήσας και το αίμα της διαθήκης κοινόν ηγησάμενος, εν ω ηγιάσθη και το Πνεύμα της χάριτος ενυβρίσας» (Έβρ. 10, 28-29).
Με ποιόν τρόπο πέφτει κανείς σ’ αυτή την τιμωρία, της καταπατήσεως του Υιού του Θεού, μας διδάσκει ο ιερός Χρυσόστομος, ο οποίος λέγει: «Όταν συ κοινωνείς Αυτόν στο Άγιο Μυστήριο και κάνεις αμαρτία, λέγε μου: Δεν τον κατεπάτησες; Δεν τον χλεύασες; Καθώς εμείς δεν έχουμε καμμία συναίσθηση και συντριβή γι’ αυτά που καταπατούμε, έτσι και αυτοί που σφάλουν, δεν έχουν καμμία συναίσθηση και φόβο για τον Χριστό».
Κανείς λοιπόν, να μη πλησιάζει τα Άγια Μυστήρια χωρίς την πρέπουσα ευλάβεια και προετοιμασία, ούτε πάλι, λόγω οκνηρίας και απελπισίας, να απομακρύνεται περισσότερο απ’ αυτά. Οι Άγιοι Πατέρες σε κάθε έργο λέγουν ότι τα άκρα είναι του διαβόλου, ενώ η μέση και βασιλική οδός που βάδισαν και οι Άγιοι, είναι του Χριστού.
Αλλά μπορεί κάποιος να μας ερωτήσει, ποια είναι η μέση και βασιλική οδός; Θα απαντήσουμε σ’ αυτούς: Η Μετάληψη των Θείων Μυστηρίων είναι στενά συνδεδεμένη με την εξομολόγηση. Αυτή πρέπει να γίνεται, τουλάχιστον για τους λαϊκούς τέσσαρες φορές τον χρόνο, κατά την περίοδο των μεγάλων νηστειών. Η συχνή ή αραιή συμμετοχή περαιτέρω στα Θεία Μυστήρια επαφίεται περισσότερο στην κρίσι του Πνευματικού, ο οποίος μπορεί με διάκριση να χρησιμοποιεί την ακρίβεια και οικονομία των ιερών Κανόνων και γνωρίζει την πρόοδο κάθε μιας ψυχής στην μετάνοια.
Ένα πράγμα όμως ας έχουν υπ’ όψιν των, όσοι επιθυμούν να κοινωνούν συχνότερα: Αυτό το οποίον επιθυμούν είναι «Τα Άγια τοις αγίοις» και ας ακούσουν τι λέγει όσον αφορά αυτό ο Θείος Χρυσόστομος: «Βλέπε, ότι, όταν ο ιερεύς ή ο διάκονος λέγει: «Τα Άγια τοις αγίοις» αυτό εννοεί: εάν κάποιος δεν είναι άγιος να μη προσέρχεται. Όχι μόνο καθαρός από την αμαρτία, αλλά άγιος...».
Το Σώμα και το Αίμα του Χριστού γίνονται αιτία μεγάλων βασάνων γι’ αυτούς που δεν προσέρχονται επαξίως. Ενώ οι ι. Κανόνες για το ίδιο μυστήριο λέγουν: Τα Άγια προσφέρονται στους αγίους, ενώ η αγιότης κατορθώνεται με νηστεία και προσευχή. Αμήν.
ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΙ ΛΟΓΟΙ Ιερομ. ΚΛΕΟΠΑ ΗΛΙΕ Εκδ. ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ

Κυριακή 11 Απριλίου 2010

Γέροντας ΠΑΙΣΙΟΣ: ΔΙΑΛΟΓΟΣ ΜΕ ΠΡΟΤΕΣΤΑΝΤΗ

(Η κατωτέρω συνομιλία του π. Παϊσίου μ' έναν ευλαβή νέο, πού είχε πλανηθεί από τις κακοδοξίες προτεσταντικής αιρέσεως, δημοσιεύτηκε στην ετησία έκδοση "Ο Όσιος Γρηγόριος" της Ιεράς Κοινοβιακής Μονής Οσίου Γρηγορίου Αγίου Όρους του έτους 1995. Ο μακαριστός γέροντας με τις φαινομενικά απλοϊκές απαντήσεις του στις υπαρξιακές ανησυχίες ενός νέου, έσωσε κι αυτή την ψυχή από την απώλεια και τον επανέφερε στην αγκαλιά της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Ο καθηγούμενος της Ιεράς Μονής Οσίου Γρηγορίου, Αρχιμανδρίτης π. Γεώργιος μας έδωσε την ευλογία του για την αναδημοσίευση του κειμένου της συνομιλίας αυτής).
Κάποια στιγμή λοιπόν αποφάσισα να πάω στην Ορθόδοξη Εκκλησία। Εξομολογήθηκα και άρχισα να μεταλαβαίνω τακτικά. Είχα όμως πολλά και σοβαρά ερωτηματικά και δεν εύρισκα απάντηση. Επεδίωξα και είχα συναντήσεις με Θεολόγους κληρικούς, και πάλι όμως χωρίς αποτέλεσμα.
Η σοβαρή ασθένεια θέλει μεγάλο Νοσοκομείο.
Κώστα, όσο κι αν προσπαθήσω δεν πρόκειται να πεισθείς με τίποτα. Θέλεις να καταλάβεις τα μυστήρια του Θεού με τη δική σου λογική. Αυτό δεν είναι ορθόδοξο. Ένα πράγμα μόνο σε σώζει: να έρθεις να πάμε στο Άγιο Όρος. Έρχεσαι;" Ήταν η γνωμάτευση του Αρχιμανδρίτη στον οποίο με οδήγησε ο Θεός, πιστεύω. Αφού συμφώνησα, μου έδωσε πληροφορίες για ένα μεγάλο χειρούργο (δικός μου ο χαρακτηρισμός) που είναι εκεί, και πήγαμε. Το όνομά του είναι π. Παϊσιος. Κάποιος άλλος ευλογημένος γέροντας από τον Πύργο έμαθα αργότερα ότι είπε για μένα: "αν τον δεχτεί ο π. Παϊσιος έχει καλώς, αν όχι, θα χαθεί από την υπερηφάνειά του". Έχει ακόμα δίκιο... Ευτυχώς που ο Χριστός έχυσε το δικό Του αίμα για τις δικές μας αμαρτίες. Δόξα στο άγιο όνομά Του.
θα προσπαθήσω να μεταφέρω όσο πιστά γίνεται την κουβέντα με τον π. Παϊσιο.
Ερώτηση: Η Αγία Γραφή διδάσκει ότι μόνο ο Ιησούς Χριστός σώzει. Στην Ορθόδοξη Εκκλησία παρακαλούμε και την Παναγία να μας σώσει. Είναι σωστό;
Απάντηση: Ο Ιησούς είναι ο μοναδικός Σωτήρας. Αυτός πρόσφερε τον εαυτό Του για μας. Άκου τώρα. Αν ήσουν κάποιος μεγάλος με εξουσία και πήγαινες σε μια πόλη με τη μάνα σου, όλοι που θα σε περίμεναν εκεί θα χαιρέταγαν και σένα και την μάνα σου. θα έλεγαν και τα καλύτερα λόγια γι' αυτήν, κι ας μη γνώριζαν τίποτα για την ίδια. Εσύ που θα τ' άκουγες, θα χαιρόσουν, θα καμάρωνες για την μάνα σου. Έτσι κι ο Χριστός χαίρεται και καμαρώνει για την μάνα Του, όταν μας ακούει να λέμε καλά λόγια γι' αυτήν. Κοίτα. Αν μια φτωχιά πήγαινε στη μάνα σου και την παρακαλούσε να σου ζητήσει να την διορίσεις σε μια θέση κι εσύ έκαμνες τη χάρη της μάνας σου, τότε εκείνη η φτωχιά θα έλεγε ότι η μάνα σου την έσωσε, αν και εσύ την διόρισες. Ε, έτσι κι εμείς λέμε η Παναγία να μας σώσει. και ο γιος Της που έχει την εξουσία, αλλά είναι ταπεινός, χαίρεται να μας ακούει να λέμε καλά λόγια για τη μάνα Του.
Ερώτηση: Ο Κύριος δίδαξε να προσευχόμαστε στο Θεό-Πατέρα. Η Ορθόδοξη Εκκλησία προσεύχεται στη Θεοτόκο και τούς Αγίους που ήταν άνθρωποι. Είναι σωστό;
Απάντηση: Άκου. Όλες οι προσευχές πάνε στο Θεό. Εμείς προσευχόμαστε στην Παναγία και τούς Αγίους, δηλαδή τούς παρακαλούμε να προσευχηθούν και αυτοί στον Κύριο για μας και η προσευχή τους έχει μεγάλη δύναμη.
- Ναι, αλλά... (τον διέκοψα) η Παναγία και οι Άγιοι ήταν άνθρωποι και πέθαναν. δεν μας ακούνε, ούτε είναι πανταχού παρόντες. Μήπως o Θεός θυμώνει να προσευχόμαστε σ' αυτούς; Εδώ είναι μεγάλη η υποχρέωσή μου να τονίσω με κάθε έμφαση αυτό που μου συνέβη. Τη στιγμή που έλεγα τη λέξη "αλλά", ένιωσα να με καρφώνει κάτω στη γη ένα δόρυ και χωρίς να πονάω δεν μπορούσα να κάνω "κιχ", ενώ κάτι άνοιξε μέσα μου και "ρούφηξα" όσα ο άγιος γέροντας μου έλεγε.
- Παιδί μου, συνέχισε, για το Θεό κανένας δεν πεθαίνει. Όταν κάποιος πεθάνει, πέθανε για μας που μείναμε ακόμα στη γη. δεν πεθαίνει για το Θεό. Κι αν αυτός έχει παρρησία κοντά Του, μαθαίνει από το Χριστό ότι τον παρακαλούμε να προσευχηθεί για μας και προσεύχεται, ενώ o Χριστός ακούει και χαίρεται. Η προσευχή του δικαίου έχει μεγάλη δύναμη.
Ερώτηση: Ο Κύριος λέει: "Εγώ είμαι Κύριος ο Θεός σου. μη κάνεις είδωλο, ούτε κανενός ομοίωμα. μη προσκυνήσεις αυτά. Μήτε να τα λατρεύσεις, διότι εγώ Κύριος ο Θεός σου είμαι Θεός ζηλότυπος". Η Ορθόδοξη Εκκλησία προσκυνάει τις εικόνες. Είναι σωστό;
Απάντηση: Ακου. Η μάνα που έχει το παιδί της στον πόλεμο, φοβάται γι' αυτό νύχτα-μέρα. Έχει πολλή αγωνία. Ξαφνικά παίρνει ένα γράμμα από το παιδί της με μια φωτογραφία του μέσα. Όταν τη βλέπει τι κάνει; Την πιάνει στα χέρια της και τη φιλί, τη βάzει στον κόρφο της ν' αγγίξει την καρδιά της. Ε, τι νομίζεις; Αυτή η μάνα με τέτοιο φλογερό πόθο που έχει για το παιδί της πιστεύει ότι φιλί τη φωτογραφία; Το ίδιο το παιδί της πιστεύει ότι φιλί. Το ίδιο πιστεύει και όποιος έχει φλογερό πόθο για την Παναγία και τον άγιο πού προσκυνάει. δεν προσκυνάμε τις εικόνες γιατί είναι οι εικόνες, αλλά για τούς αγίους. και αυτούς όχι γιατί είναι τα πρόσωπα που είναι, αλλά γιατί αγωνίστηκαν για το Χριστό. Ο Θεός είναι ζηλότυπος, είναι αλήθεια. Όχι όμως για τούς δικούς Του, αλλά για τον διάβολο. Ο πατέρας δε ζηλεύει τα δικά του παιδιά. Μην ανησυχείς, ο Κύριος χαίρεται όταν σε βλέπει να σέβεσαι και ν' αγαπάς τη Μάνα Του και τούς Αγίους.
Ερώτηση: οι Προτεστάντες..., οι Ευαγγελικοί..., οι Πεντηκοστιανοί...
Απάντηση: Ο Λούθηρος είχε παράπονα από τον Πάπα και δικαιολογημένα. Αν ήταν ειλικρινής, τότε γιατί δεν πήγε στην Ορθόδοξη Εκκλησία από την οποία δεν είχε κανένα παράπονο, αλλά έφτιαξε άλλη "εκκλησία" δική του; Άφησε τους αυτούς. Μην ξαναπάς εκεί. να πηγαίνεις στην Εκκλησία, να εξομολογηθείς εσύ και η γυναίκα σου στον ίδιο πνευματικό και όλα θα πάνε καλά.
Ερώτηση: Πάτερ Παϊσιε, δεν ξέρω να προσεύχομαι. Πώς πρέπει να προσεύχομαι;
Απάντηση: να αισθάνεσαι ότι είσαι μικρό παιδί και ο Θεός Πατέρας σου. Άρχισε τότε να του γυρεύεις. Αν του γυρέψεις και τίποτα χαζά πράγματα, μη στενοχωρηθείς, δε θυμώνει. Αυτός κοιτάει την καρδιά σου και θα σου δώσει ό,τι είναι το καλύτερο για σένα. Είναι όπως ένα παιδί πού ζητάει από τον πατέρα του να του αγοράσει μηχανάκι, γιατί πιστεύει ότι μεγάλωσε, και o πατέρας επειδή φοβάται μήπως πάθει το παιδί του κανένα κακό, μπορεί να αργήσει, αλλά στο τέλος του αγοράζει αυτοκίνητο.
Ερώτηση: Όταν προσευχόμαστε είναι καλό να περιμένουμε στην προσευχή μέχρι να αισθανθούμε χαρά; Το κάνω πολλές φορές και μου συμβαίνει.
Απάντηση: Όχι. Τότε θα είναι σαν το παιδί που ζητάει κάτι από τον πατέρα του, όχι για να του το αγοράσει, αλλά για να το χαϊδέψει μόνο.
Ευχαριστώ και δοξάζω το Θεό πού με αξίωσε να γνωρίσω έναν άγιο άνθρωπο όσο είναι ζωντανός στη γη, να τον συμβουλεύομαι και να προσεύχεται για μένα και την οικογένειά μου. Αλήθεια πόσο θαυμάσιος είναι ο Θεός. Πόσο πανάγαθος και πολυεύσπλαχνος! Δόξα στο άγιο όνομά Του. Έτσι έγινα - όχι έγινα, μ' έκανε ο Κύριος - Ορθόδοξος Χριστιανός, χωρίς βέβαια να ξεχνώ και κάτι ακόμα που μου είπε o π. Παϊσιος, ότι δηλαδή δίνουμε εξετάσεις κάθε στιγμή...
Περιοδικό ΔΙΑΛΟΓΟΣ τεύχος 12

Σάββατο 10 Απριλίου 2010

ΛΙΤΑΝΕΙΑ ΤΗΣ ΕΙΚΟΝΑΣ ΤΟΥ ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ





Μοναχός Μωυσής, Αγιορείτης, Χριστός Ανέστη!

Γράφει ο μοναχός Μωυσής, Αγιορείτης
“Χριστός ανέστη εκ νεκρών θανάτω θάνατον πατήσας και τοις εν τοις μνήμασι ζωήν χαρισάμενος”. Το γνωστό αυτό πασχάλιο τροπάριο αποτελεί λαμπρό επινίκιο παιάνα, μάλλον τον ωραιότερο ύμνο της εκκλησίας μας.
Ο Χριστός οδηγήθηκε εκούσια στον θάνατο και μάλιστα στον ατιμωτικό σταυρικό. Μετά τη σταύρωση και την ταφή του κατήλθε στον Άδη και κήρυξε κήρυγμα μετανοίας και την τρίτη ημέρα αναστήθηκε από τους νεκρούς. Οι Ιουδαίοι φοβόντουσαν κάτι τέτοιο, γιατί είχε προειπεί ότι την τρίτη ημέρα θα αναστηθεί, γι’ αυτό έθεσαν φύλακες στο μνήμα, μήπως τον κλέψουν οι μαθητές του και πουν ότι αναστήθηκε. Οι μαθητές βέβαια ήταν κρυμμένοι για τον φόβο των Ιουδαίων.
Με τον θάνατό του ο Χριστός νίκησε τον θάνατο, τον πάτησε, τον απονεύρωσε, τον αποδυνάμωσε. Μετά την ανάστασή του χάρισε στους νεκρούς των μνημάτων τη ζωή. Το γεγονός αυτό είναι λίαν σημαντικό. Ο θάνατος πλέον δεν είναι τέρμα, τέλος, απελπισία και απαρήγορη συμφορά. Τα νεκροταφεία για τους χριστιανούς ονομάζονται τώρα κοιμητήρια. Ο κυρίαρχος θάνατος έχασε την ισχύ του πραγματικά. Το γεγονός αυτό είναι συγκλονιστικό και καταπληκτικό. Ο φόβος του θανάτου κατατρομάζει τον σύγχρονο άνθρωπο. Η ανάσταση του Χριστού δίνει άλλη διάσταση στη ζωή των ανθρώπων. Χαρίζει μήνυμα ελευθερίας και την αφοβία του θανάτου.
Η ανάσταση λοιπόν δεν είναι απλά ένα βέβαιο ιστορικό γεγονός του παρελθόντος, μία κατασκευή για άλλους, ένα μύθευμα, μία φαντασία και μία καλοστημένη απάτη, όπως έφθασαν ορισμένοι να πουν. Η ανάσταση είναι η μοναδική αυτοανάσταση μέσα σε όλη την παγκόσμια ιστορία. Δίχως την ανάσταση είναι νεκρή η πίστη μας. δίχως κανένα νόημα κάθε πνευματική ζωή. Η ανάσταση γεμίζει περιεχόμενο, φως, νοηματοδότηση, χάρη και χαρά τη ζωή μας όλη. Η ανάσταση μας δίνει έμπνευση, κουράγιο, ελπίδα, αισιοδοξία και εμπιστοσύνη.
Η ανάσταση είναι η μεγαλύτερη και ωραιότερη εορτή της Ορθοδοξίας. Οι Δυτικοί τιμούν περισσότερο τα Χριστούγεννα. Το να γεννηθεί όμως κανείς είναι φυσικό, το να αναστηθεί υπερφυσικό. Μάλιστα η αυτοανάσταση του Χριστού αποτελεί μεγάλο θαύμα, μοναδικό και ανεπανάληπτο. Ένα θαύμα δεν μπορεί να εξηγηθεί λογικά ως υπέρλογο. Το θαύμα κατανοείται και γίνεται αποδεκτό μόνο με την πίστη. Η πίστη αυξομειώνεται ανάλογα με τη διάθεση, την προαίρεση και τον τρόπο ζωής κάθε ανθρώπου.
Το θαύμα της αναστάσεως είναι δυνατό συνεχές βίωμα στη ζωή των πιστών. Τους παρηγορεί, ενθαρρύνει. Φωτίζει και ενισχύει πλούσια πάντοτε. Ο λαοφίλητος άγιος Σεραφείμ του Σάροφ έλεγε ολοχρονίς στους πολλούς επισκέπτες του “Χριστός Ανέστη, χαρά μου”. Ζούσε στα βάθη της καθαρής καρδιάς του τη χαρά της αναστάσεως και αυτή διαλαλούσε. Ο χριστιανισμός δεν είναι άχαρος. Είναι η ακράδαντη πίστη στη χαρά και στο φως της αναστάσεως. “Νυν πάντα πεπλήρωνται φωτός, ουρανός τε γη και τα καταχθόνια” κατά ένα αναστάσιμο τροπάριο. Η αληθινή χαρά είναι το κύριο χαρακτηριστικό των αληθινά γνήσιων Χριστιανών.
Χριστός Ανέστη, φίλοι και αδελφοί, ομόπιστοι συνέλληνες και αγαπητοί αναγνώστες!
«Μακεδονία» - 03/04/2010